چرا کارهایمان را بانام خدا شروع می کنیم؟چه اثراتی دارد؟

وجود و دوام و کمال هر چیزی به خاطر پیوند آن با ذات پاک خداوند است و هیچ چیزی از خود هستی و کمال و جمالی ندارد. پس هدف از یاد خداوند و ذکر او در آغاز هر کار این است که انسان این حقیقت را به خود یادآور شود که عقل و استعداد و توانایی و بود و هستی تو از خداوند است و با تکیه و وابستگی به او است که وجود داری و با حول و قوه و نیروی او است که می توانی کاری انجام دهی و با توفیق اوست که می توانی کار را به پایان برسانی. ولی اگر کار با نام خدا و یاد او آغاز نگردد، این تصور برای انسان پیش می آید که موجودی مستقل و بی نیاز و غیر وابسته است. توانایی و استعدادش از خود اوست و تکیه اش به علم و دانایی و توانایی خود اوست، چنین عملی چون خلاف آن حقیقت اصیل است هر چند به ظاهر به نتیجه و به ثمر هم برسد ولی چون بریده از آن حقیقت و اصل خود است در واقع بی ثمره و بی ریشه و بی محتواست. به همین خاطر تأکید شده در آغاز هر کاری متوجه آن حقیقت شوید و رشته فکر و اندیشه و توانایی خود را با آن حقیقت ازلی و اصیل گره بزنید و خود را در دامان آن کانون عظمت و قدرت و علم بیاندازید که کار شما هم در ظاهر و هم در باطن به ثمر برسد. چون اگر فردی کاری را به نام خداوند شروع کرد و جویبار کوچک وجودش را به اقیانوس بی کران الهی پیوند زد، هر چند کارش به سرانجام هم نرسد ولی در واقع پیروز و موفق گردیده، چون انسان متصل به خداوند و انسانی که متوجه خدا و به یاد اوست به حقیقت هستی چنگ زده و شکست و ناامیدی و حرمان در چنین انسانی راه نمی یابد و معنا ندارد و یقین دارد آن مولای مهربان خیر و صلاحش را در این دیده که این کار به ثمر و به نتیجه مورد نظر او نرسد. حال اگر انسانی در حین شروع در کاری در اثر غفلت متوجه خداوند نبود و نام پاک او را بر زبان نراند و در بین راه و عمل متوجه شد، عقل سلیم می گوید نام او را بر زبان جاری کن و خود را به دریای عظمت متصل نما و عمل و جان و روحت را با این نام مقدس و مطهر، نورانی و زلال ساز. به طور کلی نام و یاد خداوند در هر حالی و در هر مکانی مطلوب و مورد تأکید است. در روایت داریم که خداوند به پیامبر بزرگش حضرت موسی(ع) می فرماید: در هر حال به یاد من باشد. حضرت عرض کرد: خدایا! گاهی اوقات من در حالی هستم که حیا می کنم نام تو را ببرم و به یاد تو باشم (مثلا در دستشویی هستیم) خداوند می فرماید: در هر حال حتی در آن حالت نیز به یاد من باش و مرا فراموش نکن. لذا در قرآن کریم و روایات اهل بیت(ع) تأکید شده تا انسان زنده است می تواند توبه کند و به سوی خدا برگردد و متوجه او شود حتی اگر همه عمر را در غفلت و فساد و تباهی گذرانده باشد. در پایان روایاتی درباره آثار و برکات ذکر خداوند بیان می کنیم: 1- «الذکر مجالسه المحبوب؛ ذکر همنشینی با محبوب است» (میزان الحکمه، ج 3، ص 407، ح 6339). 2- «المؤمن دائم الذکر،کثیر الفکر؛ مؤمن همواره به یاد خداوند و تفکرش بسیار است» (همان، ص 411، ح 6363). 3- «ما من ساعه تمر بابن آدم لم یذکر الله فیها الا حسر علیها یوم القیامه؛ هر زمانی که بی یاد خدا بر انسان بگذرد مایه تأسف و حسرت او در روز قیامت خواهد بود» (همان، ح 6364). 4- «فی الذکر حیاه القلوب؛ حیات و زندگی قلب ها در یاد خداست»(همان، ص 417، ح 6398). 5-«ذکر الله دواء اعلال النفوس؛ یاد خدا، داروی درد نفس هاست» (همان، ص 419، ح 6418). 6- «ذکر الله مطرده الشیطان؛ یاد خدا، دورکننده شیطان است» (همان، ص 420، ح 6427). .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه