در برخی بیماری ها (مثل نارسایی کلیه) با اطمینان، می توان به بیمار توصیه نمود که روزه نگیرد. امّا در خیلی از موارد (به علّت شکّی که در اصل بیماری و یا چگونگی تأثیر روزه بر آن وجود دارد یا به علّت عدم وجود تحقیقات و نتایج لازم در مورد اثرات روزه بر بسیاری بیماری ها و به طور کلّی به علت عدم امکان تعیین نقش روزه بر بیماری)، پزشک واقعا نمی داند روزه را به بیمار توصیه کند یا خیر. در این صورت وظیفه ی پزشک در توصیه یا عدم توصیه به روزه، چیست؟

به حسب ظاهر پزشک به منزله ی نایب از خود مریض است که اگر خصوصیّات را بداند، یا بیمناک است یا نیست، میزان خوف و ترس ضرر است و احوط این است که به خود مریض توصیفات را بگوید، اگر خودش خوف ضرر داشت، روزه نگیرد و اگر خوف ضرر نداشت، روزه بگیرد. .

موتور جستجوی پرسش و پاسخ دینی امین

مرجع: آیت الله بهجت

ایجاد شده در 1401/04/02

لینک کوتاه