در برخى بيماريها، مثل نارسايى كليه، با اطمينان میتوان به بيمار توصيه نمود كه روزه نگيرد امّا در خيلى از موارد به علّت شكّى كه در اصل بيمارى، يا چگونگى تأثير روزه بر آن وجود دارد، يا به علّت عدم وجود تحقيقات و نتايج لازم در مورد اثرات روزه بر بسيارى از بيماريها، و كلاًّ به خاطر عدم امكان تعيين نقش روزه بر بيمارى، پزشك واقعاً نمىداند روزه را به بيمار توصيه كند يا خير؟ در اين صورت وظيفه پزشك چيست؟ آيا پزشك در صورت توصيه، يا عدم توصيه به روزه مسئول است؟

اين مسأله دو صورت دارد: گاه براى طبيب خوف ضرر حاصل مىشود، يعنى احتمال قابل توجّهى نسبت به زيان داشتن روزه براى او حاصل مىشود، در اينجا مىتواند همان را به بيمار منتقل كند، چنانچه بيمار از قول طبيب خوف ضرر پيدا كرد روزه را ترك مىكند. صورت دوّم آن است كه احتمال ضعيف و كم رنگى باشد، در اينجا نمىتوان ترك روزه را به بيمار توصيه كند. .

پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

مرجع: آیت الله مکارم شیرازی

ایجاد شده در 1400/12/14

لینک کوتاه