در برخی بیماریها، مثل نارسایی کلیه، با اطمینان می توان به بیمار توصیه نمود که روزه نگیرد; امّا در خیلی از موارد به علّت شکّی که در اصل بیماری، یا چگونگی تأثیر روزه بر آن وجود دارد، یا به علّت عدم وجود تحقیقات و نتایج لازم در مورد اثرات روزه بر بسیاری از بیماریها، و کلاًّ به خاطر عدم امکان تعیین نقش روزه بر بیماری، پزشک واقعاً نمی داند روزه را به بیمار توصیه کند یا خیر؟ در این صورت وظیفه پزشک چیست؟ آیا پزشک در صورت توصیه، یا عدم توصیه به روزه مسئول است؟
این مساله دو صورت دارد: گاه برای طبیب خوف ضرر حاصل می شود، یعنی احتمال قابل توجّهی نسبت به زیان داشتن روزه برای او حاصل می شود، در اینجا می تواند همان را به بیمار منتقل کند، چنانچه بیمار از قول طبیب خوف ضرر پیدا کرد روزه را ترک می کند. صورت دوّم آن است که احتمال ضعیف و کم رنگی باشد، در اینجا نمی توان ترک روزه را به بیمار توصیه کند.