آيا بعد از اتمام قاعدگي لازم است نمازهاي قضا شده را بجا آورد؟ و چرا نمي شود در اين ايام نماز بخواند و يا روزه بگيرد؟

براي زن حائض بعد از اتمام قاعدگي واجب نيست نمازهاي قضا شده را قضاء كند، اما روزه هاي قضا شده را بايد قضاء نمايد. و اين حكم در ميان علماي اماميه اجماعي است. روايات متعددي نيز وجود دارد كه دلالت بر عدم لزوم قضاء نماز حائض دارند و ما در اينجا به عنوان نمونه ترجمه چند روايت را يادآوري مي كنيم: 1ـ زراره مي گويد از امام باقر ـ عليه السلام ـ (درباره قضاي نماز و روزه حائض سؤال كردم)، امام ـ عليه السلام ـ فرمود: بر او واجب نيست نماز را قضاء كند ولي قضاي روزه ماه رمضان بر او واجب است، به علت اينكه نماز مكرّر است در شبانه روز، و با قضاي آن عسر و حرج لازم مي آيد، اما روزه مكرر نيست و با قضاي آن عسر و حرج لازم نمي آيد. 2ـ ابي بصير مي گويد: از امام صادق ـ عليه السلام ـ سؤال كردم: چرا بايد زن حائض روزه اش را قضاء كند، ولي نمازش قضاء ندارد؟ امام ـ عليه السلام ـ فرمود: به علت اينكه در يك سال روزه واجب، يك ماه است، اما نماز در هر شبانه روز واجب است، از آن جهت خداوند براي زن قضاي روزه را واجب كرده است، اما قضاي نماز را واجب نكرده است. 3ـ فضل بن شاذان مي گويد: به امام رضا ـ عليه السلام ـ عرض كردم: چرا زن حائض روزه را قضاء مي كند، ولي نماز را قضاء نمي كند؟ امام ـ عليه السلام ـ فرمود: چند تا علت دارد: 1ـ قضاي روزه براي زن مانع از خدمت به خودش و شوهرش و از كارهاي خانه، و از قيام به كارهايش، و از اداره زندگيش نمي شود، اما نماز از همه امور مذكوره مانع مي شود، به علت اينكه نماز در شبانه روز چند مرتبه خوانده مي شود. براي انجام امور مذكوره وقت پيدا نمي كند، اما روزه اينطور نيست. 2ـ در نماز زحمت و مشقت زياد است و اعضاء و اركان بدن مشغول به آن هستند، اما در روزه گرفتن، اركان و اعضاء بدن مشغول به چيزي نيست، فقط امساك، از خوردن و آشاميدن است. 3ـ در شبانه روز هيچ وقت جديدي بر او نمي آيد مگر اينكه بر او نماز جديد واجب مي شود، هم در وقت شب و هم در وقت روز، اما روزه اين طور نيست كه هر وقت روز جديد آمد روزه گرفتن بر او واجب باشد. در مورد بخش دوم سؤال كه چرا خانم ها نمي توانند در ايام عادت ماهانه نماز بخوانند و يا روزه بگيرند؟ توجه به اين نكته لازم است كه: به طور كلي همه احكام الهي از قبيل واجبات و محرّمات از امور تعبّدي مي باشند و عقل بشر بطور مستقل توانائي درك علل احكام را ندارد بلكه بايد از كلام وحي و معصومين ـ عليهم السلام ـ استمداد جويد، و چون به حكم عقل، خداوند، حكيم است، و كار لغوي انجام نمي دهد. پس هر آنچه تشريع نموده (ولو ما به فلسفه و علت آن علم پي نبريم) در جهت سعادت و كمال انسانها است. علاوه بر اين که چون در صحّت عبادت، طهارت شرط است، و زن حائض نمي تواند در آن حال طهارت حاصل كند عبادت برايش حرام است. علاوه بر روايات، در مسأله حرمت عبادت براي زن حائض اجماع علماي اماميّه نيز دلالت بر اين دارد و اين اجماع را دو نفر از بزرگان علماء: علامه حلي در تذكرة الفقهاء و شيخ طوسي در تهذيب الاحكام ذكر كرده اند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه