آيه عزّت كدام است و چگونه بر مصونيت قرآن از تحريف دلالت مي‌كند؟

انّ الّذين كفروا بالذّكر لمّا جائهم وانّه لكتاب عزيزلايأتيه الباطل من بين يديه ولامن خلفه تنزيل من حكيم حميد؛ به‌ راستى كسانى كه چون‌ذكر]قرآن[برايشان آمد به آن كافرشدند... و به راستى كه قرآن كتابى شكست ناپذير است. باطل به هيچ وجه و از هيچ سو به آن نمى آورد. فرو فرستاده‌اى از سوى خداوند فرزانه و ستوده است. ترديدى نيست كه مقصود از ذكر و كتاب در اين دو آيه, قرآن مجيد است كه به سه وصف ((عزيز)) و((لايأتيه الباطل...)) و((تنزيل من حكيم حميد)) وصف شده است. دو وصف اوّل, هر يك, دلالت بر عدم تحريف قرآن وصفت سوم به منشأ و راز اين ويژگى اشاره دارد. ((عزيز)) از مادّه عزت و واژه عزت از ارض عزاز (زمين سخت) گرفته شده است؛ از اين رو (( عزيز)) به معناى شكست ناپذير و نفوذناپذير است. ((باطل)) به معناى تباه كننده است و به هر چيزي كه خود به تباهي مي‌انجامد يا امر ديگري را به تباهي مي‌كشاند, اطلاق مي‌شود؛ از اين رو چيزهاي فاسد شونده و مطالب نادرست و امور بي ثبات را باطل مي‌نامند. ((من بين يديه و من خلفه)) در آيه, يا به معناي پيش رو و پشت سر از زماني است و مقصود هنگام نزول آيات و پس از نزول آن است و يا روي هم رفته به معناي به هيچ وجه و از هيچ جهت است و دلالت بر نفي كامل دارد. صفت عزيز به تنهايي بر مصونيت قرآن از تحريف دلالت دارد؛ زيرا تحريف, نوعي شكست پذيري و نفوذ پذيري است كه با ((عزيز بودن)) قرآن سازگاري ندارد. از صفت دوم نيز به خودي خود, عدم تحريف قرآن به خوبي استفاده مي‌شود؛ زيرا با توجه به اعجاز و حق بودن قرآن, هر گونه تغييري كه اعجاز و معارف آن را دگرگون سازد, مصداق تباه شونده و تباه كننده است كه روي آوردن آن به قرآن در اين جمله به طور كلي در هر زمان و از هر جهت, منتفي دانسته شده است؛ چنان كه هر گونه حذفِ آيات قرآن نازل, از قرآن موجود را نفي مي‌كند؛ زيرا اگر خداوند اراده كرده كه آن معارف در اختيار بشر قرار گيرد, حذف شدن آن آيات, مصداق بارز روي آوردن باطل به قرآن نازل شده به شمار مي‌آيد. eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه