والدين تا چه حد در افزايش اعتماد به نفس فرزند تأثير دارند؟

چگونگى برخورد والدين با فرزند از همان نوزادى او و نظر آنان درباره‏اش در خردسالى، باعث مى‏شود خود را موجودى ارزشمند و در نتيجه داراى اعتماد به نفس بالا يا بى‏كفايت و بى‏ارزش بداند. مراقبت از كودك، غذا دادن، در آغوش گرفتن، گرفتن دست، ناز و نوازش كردن، بازى كردن، لبخند زدن، حرف زدن، خيره شدن همراه با محبت به او، جاى گرم و رفع نيازهاى مادى نوزاد، باعث احساس خشنودى و زمينه‏ساز اعتماد به نفس او در آينده مى‏شود؛ همان گونه كه اگر به اين خواسته‏هاى مادى توجه نشود (گريه زياد براى شير و غذا، جاى سرد و خيس و...) يا از جهت عاطفى مورد توجه نباشد (هنگام زمين خوردن به او بى‏توجهى شود) و كتك بخورد و دائم پسخوراند(1) (Feed back) منفى را تجربه كند، در آينده، خود را موجودى ارزشمند نخواهد دانست. از حدود 2 سالگى كه با واژگان آشنا مى‏شود و پيام‏هاى كلامى والدين را درك مى‏كند، سخنان آنان (تو خوبى، قشنگى، نازى، دوست داشتنى هستى، باهوشى، شيرينى و...) را كه با رفتارهاى پيش گفته (در آغوش گرفتن، لبخند و...) همراه مى‏شود، مى‏گيرد و آن را درونى مى‏كند و همين باعث مى‏شود كه در آينده، برداشت خوبى از خود داشته باشد. پی نوشت:1. پسخوراند: هر نوع برگشت اطلاع از يك منبع كه براى تنظيم رفتار مفيد باشد.منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388 .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه