با توجه به اقتدار مديران، معاونان و معلمان مدرسه، اثر آنان بر اعتماد به نفس دانش‏آموزان بسيار است. ايجاد فضايى براى اظهار نظر دانش‏آموزان در زمينه‏هايى مانند اداره كردن مدرسه، تهيه برنامه‏هاى آموزشى و دخالت دادن آن‏ها در ارزيابى كارها و ارزيابى رفتار خودشان (پرورش قدرت خودارزيابى)، و دادن حق انتخاب، در افزايش اعتماد به نفس آنان بسيار مؤثر است. توجه اولياى مدرسه به برخى اختلالات دانش‏آموزان مانند بيش فعالى همراه با اختلال در تمركز (ADHD) يا اختلال ويژه يادگيرى (LD) و كمك به حل آن‏ها (ر. ك: ج 1، ص 48 و 167)، جلو ضعف اعتماد به نفس دانش‏آموز را مى‏گيرد. در مقابل، معلمى كه دائم به دانش‏آموز مى‏گويد: «تو خنگى، ساده‏لوحى، ضعيفى، تنبلى» يا او را با تمسخر، انيشتين كلاس معرفى مى‏كند، به طور قطع در كاهش اعتماد به نفس او اثر مى‏گذارد و باعث مى‏شود در آينده نيز كه وارد اجتماع مى‏شود، تحت تأثير سخنان معلم، خود را كودن، ضعيف و تنبل بداند. نشان دادن نقاط ضعف دانش‏آموز، مقايسه دانش‏آموزان با هم، و به رخ كشيدن امتيازات برخى بر ديگران نيز عامل مهم ضعف خودباورى دانش‏آموز است.منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388