چرا وقتی همه به زیارت ائمه می روند مثلا امام رضا (ع) همه با گریه و ناله می روند ،مگه نمیشه با طمامینه و لبخند حاجت رو گرفت چرا همه ما اینطور هستیم؟

حال افراد در هنگام زیارت قبور پاک ائمه(ع) یکسان نیست. برخی حال ناله و گریه دارند و عده ای حال سکوت و حیرت و تفکر بهتر این است که هر کس به اقتضای حال خودش عمل کند. انسانی که وارد حرم پاکی مانند حرم حضرت رضا(ع) می شود، جاذبه ولایت ولی حق و حجت خدا او را به سوی خود جذب می کند و او خود را در دائره مغناطیس ولایت و شعاع قوی امامت امام معصوم(ع) می یابد، در اینجا برخی عظمت و مقام والای امام(ع) و کوچکی و حقارت و گناهان خود را با یکدیگر مقایسه می کنند و حالت شکستگی و خضوع به آنها دست می دهد و از آن روح پاک و طاهر استمداد و یاری می طلبندت و عکس العمل طبیعی و معمول در این حالت، گریه و ناله است. برخی در افق بالاتری به قضیه نگاه می کنند و مقام غیرقابل تصور و دسترسی خلیفه خدا و حجت الهی را به طور ملموس و روشن تری در ک و احساس می کنند و در برابر آن عظمت و جدال الهی دچار بهت و حیرت می شوند و زبان آنها از گفتار و دعا و زیارت باز می ماند و با زبان سکوت و درون پر رمز و راز،‌ با آن انوار تابناک مناجات و گفتگو دارند. بنابراین گریه و زاری و ناله و یا سکون و سکوت و لبخند، اقتضای حال است که هر کس باید مراعات حال خود را بنماید و نمی توان به همه زائران گریه و ناله و یا سکوت و لبخند را توصیه کرد و برای همه نسخه یکسان و مشابهی پیچید. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه