من تصمیم گرفتم که دیگه نماز نخونم آخه به چه دردى مى خوره وقتى گناه هام هر روز تکرار میشه؟ هیچ جوره هم نمى شه انجام ندم چون تا حالا هزار بار سعى کردم که گناه نکنم اما نشد؟

میزان بازدارندگى نماز از فحشا و منکر بستگى به درجات نماز و میزان حضور و توجه در آن دارد. اگر نماز به صورت کامل اقامه شود، به طور قطع نیروى بازدارندگى کاملى در فرد نماز گذار ایجاد خواهد کرد. در هر صورت نماز از فحشا و فکر باز مى دارد ولى این در همه افراد نماز خوان به یک اندازه نیست. کسى که به کلى نماز نمى خواند، حتما به دلیل عدم وجود نیروى بازدارنده به گناهان زیادى آلوده خواهد شد. همین که شما اکنون سوال مطرح کرده اید معلوم مى شود که طالب پاکى هستید و این طلب یکى از آثار نماز در شما است. باید به این نکته بیاندیشید که اگر همین نمازى را که اکنون مى خوانید نمى خواندید، در چه راهى قرار مى گرفتید و چه سرانجامى برایتان رقم مى خورد؟کسى که دوست ندارد به گناه آلوده شود، اگر نماز را به این بهانه که او را از گناهان باز نمى دارد ترک نماید در قدم اول دچار یکى از گناهان کبیره یعنى همان ترک نماز شده و این کار وى به معناى زدن تیر خلاص بر پیکره معنوى انسان و خراب نمودن تمامى پل هایى که مى تواند بهترین راه بازگشت به خداوند متعال باشد ولى خواندن نماز ولو این که همراه با گناه باشد نشانه باز بودن راه بازگشت و وجود زمینه مساعد براى ترک گناهان و عاقبت بخیرى انسان مى باشد نقل شده جوانى از انصار همواره با پیامبر به نماز مى ایستاد اما در عین حال مرتکب گناه و فحشا مى شد. وضعیت او را به پیامبر شرح دادند؛ پیامبر در پاسخ فرمود: یک روز نمازش او را از گناه باز مى دارد، چیزى نگذشت که آن جوان از اعمال زشت خود توبه کرد.. بحارالأنوار، ج 79، ص 198.در پایان گفتنى است: خداى متعال در فطرت همگان شناخت نیک و بد را قرار داده و توسط انبیاى الهى انسان را از پیروى از شیطان و هواى نفس برحذر داشته است و مومنان نیز به تاثیر منفى شیطان و هواى نفس ایمان دارند، ولى در اثر وجود عواملى نمى توانند آنچنان که باید مقاومت نمایند و دچار لغزش و گناه مى شوند. براى این گونه افراد بهترین راهکار تنظیم برنامه خودسازى و مبارزه با عوامل گناه است؛ که این مساله نیز امرى تدریجى بوده و محتاج صبر و حوصله فراوان مى باشد.بنابراین انسان باید در مسیر کمال مانند کوهنوردى باشد که گاهى به قله کوه بلندى که قصد صعود به آن را دارد نگاه مى کند و احساس مى کند هنوز تا قله کوه راه زیادى مانده و از طرفى به دامنه کوه نگاه مى کند و مى بیند از آن فاصله گرفته و این حالت بین ترس و امید را چنان چه در قرآن کریم و روایات معصومین(علیهم السلام) آمده، همواره در زندگى خود حفظ کند. یعنى هم از این که گاهى توفیق بندگى و دورى از گناه را پیدا کرده امیدوار و خوشحال باشد و هم از این که گاهى دچار لغزش و گناه مى گردد ترسان و بیمناک، نه این که پس از گرفتار شدن گناهان به جاى این که به فکر جبران گناه خود باشد به کلى ناامید و مایوس شود و حتى تصمیم بگیرد تمامى راههاى بازگشت را نیز خراب نماید. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه