پرسشگر گرامی؛ ارتباط مکرر شما، نشان از اعتماد ارزشمندی است که به این مرکز دارید. از این بابت خوشحالیم.

پرسشگر گرامی؛ ارتباط مکرر شما، نشان از اعتماد ارزشمندی است که به این مرکز دارید. از این بابت خوشحالیم. همانگونه که شما می‌دانید بخشی از تلاش تمام دولت‌ها و جوامع، حفظ و ارتقای سلامت جسم و روان افراد جامعه خود بویژه سنین حساس آن است یعنی دوره‌های کودکی، نوجوانی و جوانی. همانگونه که جسم این سنین ر ا باید از آسیب‌ها دور نگاه داشت، روح وروان را نیز باید محافظت نمود تا ضمن برخورداری از سلامت کافی برای رفتارهای متعادل، توان سازگاری و کنش اجتماعی فرد نیز دچار خدشه نشده و به حداکثر برسد. طبیعی است که رسانه، در قرون تمدن پست مدرنیزم، از اهمیت خاصی در زمینه‌های فردی و اجتماعی برخوردار است. هدایت و تخریب اندیشه و کنترل رفتار، اهدافی است که در صدر برنامه‌های رسانه‌ای قرار دارد و به حق، هیچ ابزاری تا این حد نمی تواند در این حیطه مؤثر باشد. رسانه حتی بهراحتی می‌تواند زحمت سال‌ها تربیت والدینی را به فنا برساند و فرهنگ یک ملت را تغییر دهد. همه این حرف‌ها بدین معناست که در برخورد با مظاهر مختلف این ابراز اجتماعی جدید (ماهواره، اینترنت، مجلات، تلوزیون و ...) باید تلاش نمود تا منافع به حداکثر رسیده و آسیب‌ها به حداقل. ریشه نظام رده‌بندی سنی از اینجا نشأت گرفته است. طبیعی است که بسیاری از محصولات ر سانه‌ای موجود در سطح جامعه مناسب تمام سنین نیست زیرا هر سنی ویژگی‌ها و نیازهای خاص خود را دارد و خطا در شناخت و ارضای آنها، می‌تواند آینده فرد و به تبع آن، جامعه را گرفتار ناکارآمدی یا تباهی نماید. پس محصولات رسانه‌ای سنین خاص، باید مشخص باشد تا والدین و مؤثرین اجتماعی، با دقت و آرامش بیشتری مراقبت‌های تربیتی را انجام دهند. قالب این رده‌بندی‌ها از سوی دولت‌ها انجام می‌شود هرچند برخی شرکت‌های خصوصی نیز در این امر دخیلند. اعمال درجه بندی سنی به طور مثال در آمریکا برای نمایش فیلم های سینمایی از سال ها پیش آغاز شده است. از همان سال هایی که سینما توانست به عنوان یک صنعت هنری پیشرو و تاثیرگذار در جوامع مختلف مطرح شود، در بسیاری از فیلم های تولید شده ارزش هایی که می بایست یک کودک یا یک نوجوان رعایت کند نادیده گرفته شد. ترویج برخی مسائل غیراخلاقی و نیز رعایت نشدن برخی اصول در فیلم های کمپانی های هالیوودی، مجلس امریکا را بر آن داشت که قانون سانسور را تدوین کند. در سال 1907 برخی مسوولان شهر شیکاگو به همراه چند شهر دیگر لیستی از فیلم ها و تئاتر هایی که نباید برای کودکان نشان داده می شد را تهیه کردند. در سال 1929 و پس از گفت و شنود های بسیار در مجلس امریکا طرحی برای سانسور فیلم مدون شد. این قوانین در سال 1930 به تصویب رسید و بسیاری از کشور ها نیز به تبع آن قوانینی را برای منع نمایش فیلم برای افراد زیر 19 سال تصویب کردند.این قوانین بیشتر برای فیلم هایی به کار برده می شده که در دیالوگ های شان به وفور از کلمات زشت استفاده می شد. پس از آن طرفداران حقوق کودکان دست به کار شدند و فعالیت های آنها دولت امریکا را ملزم کرد تا تمامی فیلم های تولید شده را درجه بندی سنی کنند. در این رده بندی سنی، فیلم ها به سه گروه تقسیم می شد. این گروه ها شامل G برای همه سنین،M یعنی با نظارت والدین و R یعنی مختص گروه سنی بالای 17 سال بود. یک گروه دیگر یعنی X نیز به آنها اضافه شد که به طور کلی فیلم های غیراخلاقی را شامل می شد که برای رده سنی بالای 18 سال در نظر گرفته شده بود. این دسته بندی والدین را دچار گیجی می کرد و بسیاری از آنها فکر می کردند دسته فیلم های M دارای صحنه های وقیح تری نسبت به R هستند. به همین دلیل در سال 1969 M به GP تغییر نام داد. بعدها نیز جای دو حرف عوض شد و تبدیل به PG شد. البته این رده بندی بر اساس شرایط فرهنگی و ساختار اجتماعی جوامع بنا نهاده شده و به همین دلیل در مناطق مختلف جغرافیایی و فرهنگی، از رده بندی‌های متفاوت استفاده می شود. آمارها نشان می‌دهد در فرهنگ‌های غربی، به دلیل انحرافات گسترده اجتماعی و رویکرد مخالف دین، اینگونه اقدامات، محافظت چندانی از نسل نوجوان و جوان انان ننموده است. جایگاه نظام رده‌بندی در کشور ما نیز خالی است و متأسفانه هنوز به شکل جدی پیگیری نشده است. نویسنده:عباسعلی هراتیان .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه