ویرایش علمی - دیدگاه قرآن در سوره ضحی، پیرامون دوران کودکی حضرت محمّد(صلی الله علیه وآله) چیست؟

در آیه 6 سوره ضُحى، چنین مى خوانیم: «اَلَمْ یَجِدْکَ یَتیماً فَآوى»؛ «آیا خداوند تو را یتیم نیافت و سپس پناهت داد». این آیه، اشاره به یتیمى پیامبر(صلى الله علیه وآله) دارد. به جریان درگذشت والدین پیامبر دقت کنید: عبداللَّه، پدر پیامبر، در 25 سالگى در مدینه، نزد دایى هاى پدرش از طایفه بنى النجار، در خانه اى معروف به دار النابغه، وفات یافت و به قول مشهور، وفات وى، پیش از میلاد رسول خدا روى داد. آمنه، دختر وهب نیز شش سال و سه ماه پس از ولادت فرزندش محمد، در سفرى که فرزند خویش را به مدینه برده بود، هنگام بازگشت به مکه، در 30 سالگى، در محلى به نام ابواء درگذشت. عبدالمطلب نیز هنگامى که نواده اش محمد، هشت ساله بود، از دنیا رفت و آنگاه حضرت در دامان عمویش، «ابوطالب»، بزرگ شد.تاریخ یعقوبى(ترجمه)، ج 1، ص 520؛ تاریخ پیامبر اسلام، ص 52 و 53. بنابراین، پیامبر، اوان ولادت و دوران کودکى اش، با یتیمى آغاز شد؛ دوران سختى که تنها پناه الهى مى توانست تسلى بخش او باشد و این دوره، مقدمه اى بود تا در دوران نبوت، پناه پناه جویان گردد. پس بگفتش اى محمد! منت از ما دار ازآنک      نیست دارالملک منتهاى ما را منتها نه تو دُرّى بودى اندر بحر جسمانى یتیم      فضل ما، تاجیت کرد از بهر فرق انبیا با تو در فقر و یتیمى، ما چه کردیم از کرم      تو همان کن اى کریم از خُلق خود، با خلق ما مادرى کن مر یتیمان را بپرورشان به لطف      خواجگى کن سایلان را طبعشان گردان وفا دیوان حکیم سنائى غزنوى. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه