فرزند 1 ساله‏ام دوست دارد دائم كنارش باشم تا به بازى انفرادى بپردازد. آيا راهكارى براى عادت دادن او به بازى مستقلانه وجود دارد؟

بهترين كار اين است كه بازى را با او به طور اشتراكى آغاز كنيد و بعد براى مدت كوتاهى (حدود 2 دقيقه) بازى را ترك كرده، دوباره برگرديد. كودك 1 ساله شما نياز دارد حضور شما را احساس كند (ر. ك: ص 110 و 111) تا با امنيت خاطر بيشترى به بازى بپردازد؛ البته مقصود اين نيست كه دائم با او بازى كنيد. كافى است مدتى را با او در يك اتاق بگذرانيد و تا حدودى با او همراه شويد؛ اما تمام توجه خود را به او معطوف نكنيد. گاهى لمس كردن شانه كودك، بر احساس امنيت او مى‏افزايد. شما در اين زمان مى‏توانيد به برخى از كارهاى خود برسيد؛ براى مثال مى‏توانيد به كارهاى ساده‏اى چون پاك كردن سبزى با برنج، اتو زدن يا تا كردن لباس‏هاى شسته شده و... بپردازيد. اين كار شما به او كمك مى‏كند تا به تدريج استقلال بيشترى در بازى انفرادى (بدون حضور شما) پيدا كند. در صورت ضرورت جدايى شما از او، و حضورتان در آشپزخانه يا دستشويى و يا بالكن منزل، يك كشو داراى اشياى جالب توجه براى كشف يا چند تكه از وسايل آشپزخانه مانند قاشق و بشقاب و ملاقه و كف‏گير (بدون خطر و دور از اجاق خوراك‏پزى) مى‏تواند او را مشغول كند. زمان استحمام نيز فرصت مناسبى براى بازى مستقلانه كودك است؛ البته حتما با حضور شما؛ زيرا كودك 1 ساله فقط در فضايى با ارتفاع چند سانتى‏متر آب خفه مى‏شود. توجه داشته باشيد كه فرزند 1 ساله شما نمى‏تواند بيشتر از 10 دقيقه مستقلانه بازى كند. با بالا رفتن سن كودك، اين زمان افزايش مى‏يابد. منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388 .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه