1. همان‌طور که می‌دانیم قرآن وحی آسمانی است؛ و پیامبر اکرم(ص) بدون کم و بیش حتّی یک کلمه و یک حرف باید آن وحی را بازگو کند. بنابر این، قرآن عین آنچه را که به رسول خدا(ص) خطاب شده است بیان می‌کند. گاه آیه‌ای وجود دارد که مفهومی شرک آمیز منتسب به یکی از دشمنان خدا را نقل می‌کند؛ مانند «فَقالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلی»؛[1] و گفت: من پروردگار برتر شما هستم. ما نباید به بهانه شرک آمیز بودن آن، در استفاده از آن در نماز خودداری کنیم و همین طور، در موردی که در پرسش بدان اشاره شد، نمی‌توان به دلیل این‌که مخاطب آن پیامبر اکرم(ص) بوده و از کلمه «قل» استفاده شده، آن‌را در نماز به کار نگیریم. پس کلمه «قل» را در نماز باید به عنوان قرائت که از واجبات نماز است گفت. 2. از این گذشته؛ خطاب‌های خدا در قرآن، رسول اکرم(ص) به عنوان آئینه و مرآت برای خطاب به جمیع امّت، و بلکه به جمیع مردم جهان‌اند، و در حقیقت خطاب به مردم می‌شود، و مخاطب به خطاب‌های قرآن خود مردم هستند. منتها از دریچه و آئینه نفس رسول خدا که به جهت سعه و گشایش، تمام افراد بشریت را در زیر پوشش علم و احاطه وجودی و ادراکی خود گرفته است.[2] بنابراین، خطابات قرآن کریم، هر چند در ظاهر، متوجه پیامبر اکرم(ص) است، ولی مفهوم عامی دارد که شامل همه مسلمانان می‌شود، جز موارد معدودی که دلیل بر اختصاص آن به حضرت رسول وجود دارد.   [1] . نازعات، 24. [2] . حسینی تهرانی، سید محمد حسین‏، مهر تابان‏، ص 107 – 108(با ویرایش و تلخیص)، بی‌جا، انتشارات باقرالعلوم‏، بی‌تا.