اشكالى كه بر اين ديدگاه وارد است اين است كه آزادى را كى بايد معنا كند؟ جواب مى‌دهند ‏عدالت آزادى را تعريف و تحديد مى‌كند. اما خودشان متوجه شدند كه اخلاق هم علاوه بر عدالت، آزادى را ‏محدود مى‌كند. ما مى‌پرسيم، عدالت را كى بايد تعريف كند؟ عدالت، عدم تعدى از حق خود است اما تعريف ‏و تحديد حقوق بر عهدهٔ كيست، حق كدام است و حد آن كجا است؟بله، آزادى به عدل مرتبط است، ولى عدل حدش چيست؟ اين‌ها ظاهرشان «فى غاية الوضوح» است، ‏اما كُنهشان «فى غاية الخفا» است. حقوق افراد، جوامع و رهبران چقدر است؟ اگر اخلاق، آزادى را تحديد ‏مى‌كند، خود خُلق چيست؟اخلاق و اوصاف نفس چگونه است؟ و خلق بد و خوب مرزشان كجاست؟‏اما درحكومت دينى با توجه به مبانى دينى در جهان‌بينى و انسان‌شناسى اين مفاهيم معنا مى‌شوند و ‏اگر اختلافاتى باشد، در مسائل شخصى است، نه در امور كلان و خطوط كلى. غرض آنكه ١: اخلاق، حقوق، ‏مانند فقه خاستگاهى دارند كه وحى معصوم و عقل برهانى همسوىِ با آن است نه صرف انديشه بشرى كه ‏برخاسته از خواسته‌هاى نفسانى است؛ ٢: هرچند آزادى محدود به عدالت است ولى عدالت را شريعت ‏تحديد مى‌نمايد و شريعت همان حكم خداست كه توسط دليل معتبر عقلى يا نقلى كشف مى‌شود نه آنكه ‏ايجاد شود و ابداع گردد.‏‏مأخذ: (فصلنامه حكومت اسلامى، شماره 21، ص 66)‏