چرا در برخی از فرازهای مناجات شعبانیه؛ مانند جملات «یدنیه منک شوقه» و «یقربه منک حقه» حرف جر «من» استفاده شده است و از حرف جر «الی» استفاده نشده است؟

در زبان عربی، به طور معمول، هر فعل، یک یا چند حرف جر ویژه خود را دارد که در عبارت‌پردازی‌ها تنها از آن حروف استفاده می‌شود[1] که برای آگاهی دقیق از آنها باید کتاب‌های لغتی که شیوه گفتاری مردم عرب‌زبان را گردآورده‌اند، مراجعه شود. به عنوان مثال، با این که هم حرف «مِن» و هم حرف «عَن» به معنای «از» در زبان فارسی است، ولی گاهی دیده می‌شود که نمی‌توان آنها را به جای یکدیگر به کار برد؛ لذا باید برای ماده «قرب» فقط از حرف جر «مِن» استفاده ‌شود، مانند آیه «إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَریبٌ مِنَ الْمُحْسِنینَ»،[2] اما برای ماده «فرغ» هم می‌توان از حرف جر «عن»[3]، مانند «إِذَا فَرَغَ مِنْ صَلَاتِه‏»،[4] و هم از حرف جر «من»[5] مانند «ثُمَّ أَذَّنَ فَلَمَّا فَرَغَ عَنْ أَذَانِه‏»،[6] استفاده کرد.از طرفی در سخن عرب‌زبانان مشاهده می‌شود که یک حرف جر به معنای حرف جر دیگری مورد استفاده قرار می‌گیرد.در همین راستا در فرازهای مناجات شعبانیه نیز عبارتی نمی‌یابیم که بر خلاف سخن‌گفتن عرب بوده و معنایی را برساند که خلاف نظر متکلّم است، بدین ترتیب که برای فعل «یقربه» که از ماده «قرب» است حرف جر «مِن» و برای «یدنیه» از ماده «دنو» نیز همان حرف[7] به کار گرفته شده است و استفاده مشتقّات این هر دو ریشه از حرف جر «من» در زبان عرب کاربرد دارد، حتی اگر در برخی موارد به معنای «إلی» باشد. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه