«مشروعیت» داراى معانى متعددى است. در اصطلاح رایج منظور از مشروعیت(Legitimacy) این است که براساس چه ملاک و با اتکا به چه منبع یا منابعى، اِعمال قدرت و حاکمیت توجیه مى شود. به عبارت دیگر مشروعیت؛ یعنى اینکه: ۱. حکومت و حاکمان بر چه اساسى مى توانند احکام و قواعد الزام آور صادر کرده و به اجرا گذارند. ۲. جامعه بر چه اساسى موظف است از قواعد الزام آور حکومت پیروى کند.

«مشروعیت» داراى معانى متعددى است. در اصطلاح رایج منظور از مشروعیت(Legitimacy) این است که براساس چه ملاک و با اتکا به چه منبع یا منابعى، اِعمال قدرت و حاکمیت توجیه مى شود. به عبارت دیگر مشروعیت؛ یعنى اینکه: 1. حکومت و حاکمان بر چه اساسى مى توانند احکام و قواعد الزام آور صادر کرده و به اجرا گذارند. 2. جامعه بر چه اساسى موظف است از قواعد الزام آور حکومت پیروى کند. با این توضیح روشن مى شود که مراد از «مشروعیت ولایت فقیه» این است که ولى فقیه «مشروعیت» خود را از کجا کسب مى کند؛ یعنى، چه منبعى حاکمیت او را توجیه نموده و او را مجاز مى دارد که در امور اجتماعى تصرف کند و لزوم اطاعت از او را موجّه مى سازد. پاسخ مشهور فقهاى شیعه در برابر پرسش هاى فوق، این است که منبع مشروعیت ولایت فقیه «نصب الهى» است؛ یعنى، از ادله دینى استفاده مى شود که شارع ولى فقیه را در زمان غیبت معصوم، براى رهبرى جامعه اسلامى نصب کرده و مسلمانان را به اطاعت از او فراخوانده است. ادله ولایت فقیه غالباً بر چنین چیزى دلالت دارند. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد رهبری، کد: 32/500015) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه