1. واژگان «مستی» و سکر، یکی از مقامات عرفان عملی است و آن عبارت است از حالت حیرت و مدهوش شدن که در اثر مشاهده جمال محبوب به سالک دست می‌دهد، به گونه‌ای که غرق در جمال محبوب است و به غیر توجهی ندارد و از غیر محبوب غافل است.[1] 2. «کیش» به معنای آیین و طریقه است. 3. منظور از «مهر» در این شعر، محبت و عشق است. بنابراین معنای شعر آن است که پرستش واقعی و یا اوج خضوع و تعبد در طریقه‌ی عشق و محبت، رسیدن به مقام سکر و مستی است و کسانی که به این مقام نرسیده‌ و در عالم ماده و حس غوطه‌ورند، از درک این مقام و این مباحث بیرون هستند.    [1]. ر. ک: سجادی، سید جعفر، فرهنگ معارف اسلامى، ج 1، ص 38؛ ج 2، ص 1007، 1008، تهران، انتشارات دانشگاه تهران، چاپ سوم، 1373ش؛ ر. ک: پاسخ: 12230.