حضرت داوود ـ عليه السلام ـ یکی از پیامبران بزرگ الهی است که خداوند متعال در قرآن کریم از مواهبی که در دنیا و آخرت به آن حضرت داده به بزرگی یاد کرده است و یک بار از فضل او سخن گفته و می فرماید که ما به داوود از فضل خود نعمتی بزرگ بخشیدیم و به کوهها و پرندگان گفتیم، ای کوهها و ای پرندگان با او هم آواز شوید و همراه او تسبیح خدا گویید و نیز آهن را بر او نرم کردیم. و بار دیگر فضیلت او را در علم الهی که به حضرت داوود و فرزندش سلیمان داده شده، یاد کرده و میفرماید که به حضرت داوود و پسرش سلیمان، علم زیادی داده ایم و آنها در مقابل این نعمت الهی گفتند: خدا را سپاس که ما را از بسیاری از بندگانش فضل و برتری بخشیده است. و در سخنی دیگر روی آگاهی و آشنایی حضرت داوود ـ عليه السلام ـ با زبان حیوانات تکيه ميکند و میفرماید که حضرت داوود بر مردمان گفت ای مردم! سخن گفتن پرندگان به ما تعلیم داده شده و از همه چیز به ما بهره داد. این فضیلتی آشکار از سوی پروردگار است. و بالاخره در 15 مورد از حضرت داوود ـ عليه السلام ـ به بزرگی و فضل یاد شده که نشانگر اوج عظمت و مقام آن حضرت نزد پروردگار عالمیان است. اما متأسفانه در تورات امروزی که یهودیت مدعی است بر حضرت موسی و دیگر پیامبران بنی اسرائیل نازل شده، حضرت داوود پادشاهی هوسران معرفی می شود که با یکی از همسران سردارانش عمل خلاف عفت انجام داده است و برای اینکه آبرویش نرود، شوهرش را به خط مقدم جبهه فرستاد و بر فرمانده دستور داد تا کاری کند که این سردار کشته شود و در نهایت به آرزویش می رسد و با همسر آن سردار ازدواج می کند. تا اینکه خداوند «ناتان» را پیش حضرت داوود می فرستد و «ناتان» به داوود می گوید که در یک شهری دو نفر زندگی می کردند یکی ثروتمند و دارای گاو و گوسفند های فراوان و آن دیگری بره گوسفندی که بزرگش کرده و از شیرش می نوشید و او را خیلی دوست می داشت. برای مرد ثروتمند مهمان می آید و او به جای اینکه از گوسفندان خود استفاده کند، دستور می دهد تنها گوسفند آن مرد فقیر را سر می برد و به مهمانانش می دهد. حضرت داوود گفت که به خدا قسم چنین شخصی مستحق مرگ است و ناتان گفت: آن مرد ثروتمند تو هستی که با این که خدا زنان فراوانی به تو داده، ولی سخن خدا را زیر پا نهادی و سرداری را به کشتن دادی و زنش را تصاحب کردی. آن گونه که در تورات آمده خداوند برای این قضاوت حضرت داوود ـ عليه السلام ـ هیچ مجازاتی قرار نداده است، بلکه مجازات هایش برای کاری است که با سردارش کرد و با زن او همبستر گردید و این مجازات را در دوم سموئیل چنین می خوانیم: «ناتان» گفت: پس حال شمشیر از خانه تو هرگز دور نخواهد شد به علت اینکه مرا تحقیر نمودی زن اوریای حتی را گرفتی. خداوند چنین می گوید اینک من از خانه خودت بدی را برتو عارض خواهم گردانید و زنان تو را پیش چشم تو گرفته و به همسایه ات خواهم داد و در نظر این آفتاب (زیر آفتاب) با زنان تو خواهد خوابید. زیرا که تو این کار را با پنهانی کردی اما من این کار را پیش تمام اسرائیل و در نظر آفتاب خواهم داد. و داوود به ناتان گفت: به خداوند گناه کردم ناتان به داوود گفت: خداوند نیز گناه تو را عفو نموده است که نخواهی مرد. اما پسری که زن «اوریای حتی» برای تو آورده خواهد مرد. بنابراین تنها مجازات حضرت داوود این می شود که پسر آن زن می میرد، اما در عوضش خداوند به حضرت داوود، از همان زن حضرت سلیمان را داد یعنی حضرت داوود نعوذ بالله با زنی زنا کرد و سپس شوهرش را کشت و تنها مجازاتی که دید بچه حامله شده از این زن زنا مرد و در عوض حضرت سلیمان ـ عليه السلام ـ را به او داد که می توان گفت با اين بیان حضرت داوود مجازات نشده است. همه این داستان ها بیانگر این واقعیت است که کتاب مقدس یهودیت دچار تحریف گشته و مطالبی خلاف واقع که حتی برای افراد عادی نیز بسیار کار ناپسند است، به پیامبرانشان نسبت می دهند و پیامبران بزرگ الهی را پادشاهی می دانند که هر از چندی یکی از پیامبران «مانندناتان نبی» می آمد و آنها را موعظه و راهنمایی می کرد و همه این ها در حالی است که قرآن کریم همه پیامبران را از کارهای ناروا دور میداند چرا که اینها الگوی جامعه می باشند، وحی الهی را بر مردم بیان میکنند و چگونه ممکن است که پیامبری دست به چنین کارهایی بزند و در عین حال خود را هدایت گر جامعه بداند و حق همان است که قرآن کریم این کتاب الهی و بی نقص فرموده است و آن اینکه خداوند متعال به رسول اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ میفرمایند: آیا داستان شاکیان هنگامی که از محراب (حضرت داوود) بالا رفتند به تو رسیده است. بی مقدمه بر او وارد شدند و او ترسید، گفتند: نترس دو نفر شاکی هستیم که یکی بر دیگری ستم روا کرده و اکنون داوری کن و ستم روا مدار و ما را هدایت کن. این برادر من است که نود و نه میش دارد و من یکی بیش ندارم. اما او اصرار می کند که این یکی را هم به من واگذار و در سخن برمن غلبه کرده است. داوود گفت: مسلماً برادرت به تو ستم نموده و بسیاری از شریکها به یکدیگر ستم میکنند مگر اهل ایمان و عمل صالح که عده آنان هم کم است. داوود دانست که ما او را امتحان کردیم از این رو از پروردگارش طلب آمرزش نمود و به سجده افتاد و توبه کرد ما این عمل را بر او بخشیدیم و او نزد ما دارای مقامی والا و سرانجامی نیکو دارد. با دقت در این آیات روشن میشود که حضرت داوود در قضاوت خطا نکرد چرا که هر دو شاکی به سخن وی اعتراض نکرده و رفتند، ولی حضرت داوود از این آمرزش طلبید که آداب قضاوت را که سخن متهم را گوش کردن است، رعایت نکرد و واقعاً هم نباید کسي به برادرش بگوید دارائی ات را به من بده و این ستم است و حضرت داوود نیز همین را گفت و فقط قبل از دفاع متهم، حکم داد. خداوند نیز فقط میخواست که به حضرت داوود آداب قضاوت را یاد دهد. بهترین شاهد بر این که حضرت قضاوت عادلانه کرد دنباله آیه است که می فرماید: ای داوود! ما تو را خلیفه در زمین قرار دادیم، پس در میان مردم بحق داوری کن و از هوای نفس خود پیروی مکن که تو را از راه خدا منحرف سازد، کسانی که از راه خدا گمراه شوند، عذاب شدیدی بخاطر فراموش کردن روز حساب دارند. روایات اسلامی نیز داستان تورات را رد میکند چنانچه امیر مومنان ـ عليه السلام ـ میفرمایند: اگر کسی بگوید حضرت داوود چنین کاری را کرده دو بار بر او حد جاری میکنم: حدی به خاطر هتک حرمت پیامبر و حدی برای اسلام (اتهام به یک فرد مومن همانند حضرت داوود که در اسلام حد قذف گفته می شود و هشتاد تازیانه است.