بهترین سخن، سخن خداست. خداوند متعال درباره قبولى نماز، معیارى را در قرآن بیان کرده است که با کمى دقت قابل فهم است. در آیه 45 سوره عنکبوت مى فرماید: «إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَر». عنکبوت )29(، آیه 45.؛ ( و نماز را برپا دار، که نماز(انسان را) از زشتیها و گناه بازمى دارد. »نشانه قبولى نماز، این است که انسان از گناه دورى کند؛ زیرا نماز باعث شود که انسان به یاد خداوند باشد و این، باعث خوفِ از نافرمانى مى شود.امام صادق(علیه السلام) با تاکید بر این شاخص در روایتى فرموده است:«فَمَنْ أَحَبَّ أَنْ یعْلَمَ مَا أَدْرَکَ مِنْ نَفْعِ َتِهِ فَلْینْظُرْ فَإِنْ کَانَتْ َتُهُ حَجَزَتْهُ عَنِ الْفَوَاحِشِ وَ الْمُنْکَرِ فَإِنَّمَا أَدْرَکَ مِنْ نَفْعِهَا بِقَدْرِ مَا احْتَجَز). وسائل الشیعة ،ج 5، ص 476، 2- باب تأکد استحباب الخشوع فى الصلاة.؛ (هر کس دوست دارد بداند نمازش قبول شده یا نه، ببیند که آیا نمازش او را از گناه و زشتى باز مى دارد یا نه؟ پس به هر اندازه که نمازش او را از گناه باز بدارد به همان مقدار نمازش قبول واقع شده است. »