آیا در قرآن و احادیث تاکیدی بر دعای بعد از نمازها وجود دارد؟لطفا ذکر نمایید؟

عبارتی که در کتاب منهاج النجاح ذکر شده در ذیل خدمتتان ارائه می نمائیم در این کتاب شریف آمده است که:                      هر گاه نماز به پایان رسید باید شروع به تعقیبات نمائی. و مراد از تعقیب، دعا خواندن در عقب نماز است،  بدرستی که مفسّرین قول خدای تعالی را که: فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ*  وَ إِلی‏ رَبِّکَ فَارْغَبْ «[1]»، است تفسیر کرده‏اند به آنکه «هر گاه به پایان رساندی نمازهای پنجگانه یومیّه، فانصب الی ربّک، یعنی «پس توجّه کن به سوی حق- جلّ و علا- و رغبت نما به خواندن دعا»، و در خواست کن از خدای تعالی تا آنچه می خواهی به تو بدهد، و به انجاح مقرون گرداند حاجتی را که داشته باشی. روایت کرده است شیخ الطائفة در کتاب «تهذیب» به سند صحیح از امام به حق ناطق امام جعفر صادق- علیه و علی آبائه شرائف التّحیّة و السّلام- که آن حضرت فرموده‏اند که: التّعقیب ابلغ فی طلب الرّزق من الضّرب فی البلاد. یعنی «تعقیب که عبارت از دعا خواندن بعد از نماز است ابلغ و اولی است در طلب رزق از سفر کردن در روی زمین». و نیز روایت کرده است شیخ بزرگوار مشار الیه(شیخ الطائفة) در کتاب مذکور معتمد علیه (کتاب «تهذیب») به سند صحیح از احدهما که مراد از امام الباطن و الظّاهر امام محمّد باقر، یا امام‏ بحق ناطق امام جعفر صادق است- علیهما من الصّلوات أفضلها و من التّسلیمات أکملها- که آن حضرت فرموده‏اند که: الدّعاء دبر المکتوبة افضل من الدّعاء دبر التّطوّع کفضل المکتوبة علی التّطوّع. خلاصه مضمون کلام امام علیه السّلام آنست که: «دعا خواندن در نماز یومیّه واجب، افضل و اکمل است از دعا خواندن در عقب نماز سنّتی همچنان که نماز واجب افضلست از نماز سنّتی «[2]»». و همچنین روایت کرده است ثقة الاسلام در کتاب «کافی» به سند حسن از امام الباطن و الظّاهر امام محمّد باقر علیه السّلام که آن حضرت فرموده‏اند: الدّعاء بعد الفریضة افضل من الصّلاة تنفّلا. یعنی «دعا بعد از نماز فریضه خواندن افضل و بهتر است از نماز نافله گزاردن».  و در این باب روایت بی‏نهایت از ارباب عصمت و اصحاب هدایت- علیهم الصّلاة و السّلام- وارد است. مترجم گوید: «و همچنین از حضرت با رفعت رسالت صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم روایت شده که آن سرور به لفظ گوهرنثار فرموده‏اند که: اذا فرغ العبد من الصّلاة و لم یشتغل بالدّعاء یقول اللَّه سبحانه و تعالی یا ملائکتی انظروا الی عبدی ادّی فرضی و لم یسأل منّی حاجة، خذوا صلاته و اضربوا بها علی وجهه. خلاصه کلام معجز نظام سیّد انام- علیه و علی آله الصّلاة و السّلام- آنست که:  «هر گاه بنده از نماز فارغ شود و اشتغال به دعا ننماید، حق- جلّ و علا- خطاب به ملائکه کند که: ای ملائکه من، نظر کنید به سوی بنده من که ادای واجب من نموده و از من سؤال حاجتی نکرده، بگیرید نماز او را و بزنید بر روی او». کنایه از آنکه آن نماز مقبول درگاه اله نمی‏افتد بلکه آن را بر روی صاحبش می‏زنند که بر وجه‏ مرضی به آن قیام ننموده و به خدا استکبار ورزیده به دعا مشغول نشده است، همانگونه که در قرآن مجید وارد است که: ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِینَ «[3]». پس می‏باید که ازین معنی غافل نبوده و خواندن تعقیب بعد از نماز را ترک ننموده و الّا موجب حسرت و ندامت بسیار در آخرت خواهد بود که چرا طریق نماز را بر آن وجه، مسلوک نداشته‏[4] موفق باشید.  ص: 104 تا ص: 106 -   .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه