نویسنده رسالۀ «صفیر سیمرغ»، شهاب الدین یحیی ابن حبش بن امیرک ابوالفتوح سهروردی معروف به «شیخ اشراق» است. «صفیر»، به هر آواز و صوت ممتد، نرم و بدون ‏تلفّظ حروف‏ می گویند که از میان دو لب به صدا در می آید؛[i] و «سیمُرغ»، نام مرغی است که پادشاه افسانه ای پرندگان بود. و در عرفان کنایه از پیر یا انسان کامل است. داستان آن و پرندگان دیگر در ادبیات فارسی و کتب عرفانی به گونه های متعددی بیان شده است. شیخ اشراق، در این رساله به سیر و سلوک عرفانی معنا بخشیده و حالات روحی سالک الی الله، موقعیّت های پیش آمده و خطرات و موانع موجود در راه را بیان می کند.  [i]. فرهنگ ابجدی عربی – فارسی، ص 555، واژۀ «صَفَرَ» و 556، واژۀ «الصَّفیر»؛ المفردات فی غریب القرآن، ص 487، واژۀ «الصّفیر»؛ لسان العرب، ج 4، ص 460، واژۀ «الصّفیر».