سلام.من دختری ۲۰ هستم که چندوقت پیش با خدا عهد بستم که دیگر گناه زشتم را تکرار نکنم. حتی از خدا خواستم که اگر گناهم را تکرار کردم هر بلایی که خواست بر من نازل کنه. اما مدتی پیش به طور ناگهانی توبه ام را شکستم. حالا باز میخواهم توبه کنم اما می ترسم خدا دیگر هرگز توبه ام را نپذیرد و بلایی رو بر من نازل کنه. حالا باید چیکار کنم؟

از اینکه به این مجموعه اعتماد نموده و دغدغه ذهنی خود را با ما درمیان گذاشته اید بسیار متشکریم و امیدواریم بتوانیم مشاور خوبی جهت حل مسائل و دغدغه های ذهنی شما باشیم. اگر به دلیل انجام معاصی، احساس دوری از خداوند و احساس گناه می کنید، به مطالبی که در ادامه آورده ایم توجه کنید تا پاسخ سؤالتان روشن شود. « لطف و توجه خداوند »دل نگرانى شما در مورد اعمال و گناهانی که قبلا داشته اید بشارت دهنده وجود روح تقوا و خداترسى در شما است. این گونه نگرانى ها و اندوه ها نسبت به خطاها و سستى ها به ویژه در یک جوان بیانگر لطف خداوند و عنایت او به شما است و این مطلبى است که بسیار قابل توجه مى باشد. حسرت بر اعمال بد و نادرست گذشته و اندوهگین بودن به خاطر آنان، امرى مطلوب و پسندیده است به شرطى که از حد و اندازه تجاوز نکند. هدف از ندامت و پشیمانى از اعمال و رفتار گذشته و غصه دار بودن به خاطر آنها این است که چنین اشتباهى در آینده تکرار نگردد و خطاها و کاستى هاى گذشته را با عزم و اراده اى مستحکم در آینده جبران نماییم و با عبرت آموزى از گذشته و دستیابى به عوامل خطاهاى گذشته، راه آینده را با استوارى و صلابت بپیماییم و به سعادت حقیقى در دنیا و آخرت نائل گردیم. ولى اگر غصه و تأسف و اندوه برگذشته، افق آینده را در نظر ما تیره و تار سازد و پاى رفتن و حرکت ما را سست نماید این دور شدن از هدف و تسلیم مداوم شیطان شدن و از چاله به چاه افتادن است. و این ناامیدی از درگاه خداوند است که خود از هر گناهی منفورتر می باشد.« احساس گناه و ندامت »خداوندى که خالق و آفریننده ما است و از ضعف و ناتوانى و جهالت ما از همان ابتداى افرینش و قبل از آن آگاه بوده، و مى دانسته ما انسان هاى خدا باور و معتقد به او دچار لغزش و خطا مى شویم و گاه گاهى در دام خدعه و فریب شیطان مى افتیم، درى به نام توبه بر روى ما گشوده است و ما را دعوت نموده که بعد از لغزش و افتادن در دام شیطان، با توبه و پشیمانى و عذرخواهى بلند شویم و قد راست نماییم و عجز و نیاز را به پیشگاه او ببریم و رشته اتصال بین خود و خدا را که با گناه و خطا پاره کرده ایم دوباره گره بزنیم و با آب اشک و توبه، چهره خویش را از گناهان بزداییم و او هم وعده پذیرش توبه و آمرزش گناهان را داده است. حال اگر انسانى دچار خطا و گناه گردید و متوجه خطاى خود شد و پشیمان و نادم گردید و عذر تقصیر به پیشگاه با عظمت خداوند آورد ولى به آمرزش و لطف حق اعتمادى نداشت و تصورش این بود که مورد مغفرت و رحمت حق قرار نگرفته و موجودی بی ارزش بوده، معلوم است که وعده هاى الهى را باور نکرده و خداوند را به غفور بودن و رحمان و رحیم بودن نشناخته و یا گناه خود را که با همه بزرگى محدود است بزرگتر از صفات رحمت و مغفرت الهى که بى حد و بى کرانه است مى بیند. فراموش می کند که هر مقدار گناه او بزرگ باشد، باز رحمت و مغفرت خداوند از همه چیز بزرگتر است (و رحمتی وسعت کل الشیء – رحمتم شامل همه کس و همه چیز می شود. اعراف 156). «توبه» اما در رابطه با توبه خوب است بدانید که توبه در حقیقت پشیمان شدن از گناه و بازگشتن از راهی است که انسان در گذشته بر خلاف رضای پروردگار رفته است . البته باید دقت شود, بازگشتن از این راه لازم است ولی کافی نیست. انسان بعد از توبه و یا حتی قبل از توبه باید بداند که زندگی فرصت خدایی شدن است و هدف دین و زندگی انسان چیزی جز خدایی شدن و تشکیل زندگی خدا محور نیست. خدایی شدن مهمترین هدف و انگیزه ای است که باعث می شود, انسان زندگی گذشته خود را اصلاح نماید و با توبه به سوی خدا یعنی خدایی شدن و خداگونگی بازگردد و زندگی تازه ای را آغاز نماید. توبه در مقایسه با حرکت تازه ای که باید آغاز کند, چندان سخت به نظر نمی رسد. برای اصلاح زندگی باید انسان مومن تصمیم جدی داشته باشد که روش زندگی خود را از خودمحوری به خدامحوری تغییر دهد و این کار آسان نیست. باید انگیزه قوی برای این کار داشته باشد تا بتواند در مسیر خدایی شدن و بازگشت به خدا, مقاومت نماید و به شرایط قبلی بازنگردد.بنابراین خداوند گناه تمام بندگانی که از گناه توبه کرده اند را می بخشد اما به شرط آنکه توبه ای حقیقی کنند، نه صرفا لقلقه زبان باشد. توبه حقیقی که همان توبه نصوح است؛ یعنی توبه و پشیمانی بدون بازگشت. اگر کسی احساس کند که واقعا از گذشته خود نادم و پشیمان گشته و راه خود را به سوی خداوند عوض کرده، باید بداند که اهل توبه واقعی است و این چنین توبه ای هرگز رد نمی شود. می فرماید: قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ (زمر 53) هیچگاه از رحمت اللهی مأیوس نباشید چرا که خداوند می تواند تمام گناهان را یکجا ببخشد.   مهم در روی نیاوردن دوباره به خطا؛ پشیمانی واقعی از گناه و تغییر دادن مسیر زندگی از خودمحوری به خدامحوری است. توجه نکردن به حقیقت و تأثیرات گناه و معصیت، علت اصلی در به شقاوت رسیدن انسانها است. شما هیچگاه دست خود را در آتش فرو نمی برید، چرا که می دانید آتش سوزاننده است و به دست شما آسیب خواهد رساند. شما هیچگاه مستقیم و بدون واسطه به خورشید نگاه نمی کنید، چرا که می دانید نور خورشید به چشمان شما آسیب جدی وارد می نماید. اگر ما انسانها به این موضوع یقین داشتیم که معصیت تا چه میزان انسان را از تعالی و پیشرفت باز می دارد، هیچگاه راضی نمی شدیم به خاطر لذتهای زودگذر موجبات خشم خداوند و عقب افتادگی و ضلالت خود را فراهم آوریم. یکی از دلایلی که معصومین (ع) مرتکب خطا و گناه نمی شوند، علم داشتن به حقیقت و تأثیرات گناه است که آنها را از ارتکاب معاصی باز می دارد. انسانی که به بدی و زشتی گناه عالم است و از آن مهمتر می داند که در محضر الهی است و خداوند شاهد و ناظر تمامی اعمالش می باشد، چگونه می تواند مرتکب گناه شود؟ « دقت کنید! شیطان در کمین شماست »توجه داشته باشید که دام هاى شیطان بسیار متنوع و رنگارنگ است. شیطان که استاد مکر و فریب است براى هر فردى دامى ویژه او دارد براى بندگان با تقواى الهى دامى و براى بندگان فاسق دامى دیگر دارد. هدف شیطان بازداشتن از یاد خداوند و فاصله انداختن بین بندگان و خداوند به هر طریق ممکن است. اندوه بر گذشته اگر باعث تباه شدن فرصت هاى آینده و حال ما گردد و حال و آینده مان را با تأسف و تحسر و اندوه بر اعمال گذشته سپرى سازیم، در واقع شاد کردن شیطان و کمک به او در پیاده کردن اغراض شوم اوست. ناامید ساختن انسان از رحمت الهی از اصلی ترین حربه هایی است که شیطان برای منحرف ساختن و تحت سلطه گرفتن انسان از آن بهره می گیرد.آیا شما تصور مى کنید همه بندگان خوب و لایق خداوند که به مقام قرب او و سر ساییدن بر آستانه با عظمت او نایل آمده اند همگى از ابتداى عمر، پاک و بى خطا و بى جرم بوده اند؟ خیر، این ویژگى تنها مخصوص بندگان معصوم خداوند یعنى انبیا و اولیا (ع) است و دیگران کم و بیش از خطا و اشتباه در برهه اى از دوران عمر خویش و به ویژه دوران نوجوانى و جوانى که دوران اوج غریزه و غلبه سستى قدرت و نیرو در انسان است، دچار خطا و اشتباه و گناه بوده اند. بزرگانى مثل فضیل بن عیاض و بشر حافى و افراد فراوان دیگرى که عمرى را در فساد و آلودگى و گناه به سر بردند ولى با اراده خویش بالاخره لطف حق و هدایت الهى شامل حالشان گردید و نه تنها خود راه هدایت را یافتند بلکه راهنماى دیگران در ظلمت ها و تیرگى ها شدند و با جبران گذشته و پا گذاشتن در جاده بندگى، پله هاى قرب حق را پیمودند و در مقام صدق و راستى و در جوار خداوند آرمیدند. اینها الگوها و نمونه هاى روشنى از اراده و امید به بخشش خداوند براى ما هستند که می تواند سبب شود تا آینده مان به سرنوشت گذشته مان دچار نشود. به لطف و عنایت و رحمت و پرده پوشى و مغفرت الهى ایمان بیشترى داشته باشیم و به وعده هاى حق و بشارت هاى او خوش گمان تر باشیم که خداوند همان گونه که درباره او گمان مى کنیم با ما رفتار مى کند و او را همان گونه که تصور مى کنیم مى یابیم. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه