دوست گرامی ؛ اگر بخواهیم به نتیجه اى درست در مورد شفاعت از دیدگاه قرآن کریم برسیم، باید مجموع آیات مربوط به آن را بررسى کنیم. استناد به بعضى آیات و نادیده گرفتن برخى دیگر، منجر به فهم نادرست و برداشت غیرقابل اعتماد است.مجموع آیات قرآن در زمینه شفاعت - به معناى واسطه شدن در رسیدن فیض الهى به مخلوقات - سه دسته است.دسته اوّل: آیاتى که به کلى شفاعت را نفى مى کند: «یَوْمٌ لا بَیْعٌ فِیهِ وَ لا خُلَّةٌ وَ لا شَفاعَةٌ» ؛ بقره - آیه 254. دسته دوّم: آیاتى که شفاعت را فقط از آنِ خدا دانسته است: «قُلْ لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِیعاً»زمر- آیه 44. «بگو تمام شفاعت یکسره براى خدا است».دسته سوّم: آیاتى که شفاعت غیر خدا را، مشروط به اذن خدا مى داند:«یَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِیَ لَهُ قَوْلاً»طه- آیه 109. با توجه به آیات دسته دوم وسوم متوجه می شویم که منظورآیات دسته اول از اینکه هیچ شفاعتی پذیرفته نمی شود این است که هیچ شفاعتی بدون اذن پروردگار پذیرفته نمی شود واما اگر خدا اذن دهد وکسی که شفیع می شود هم شایسته مقام شافع بودن باشد هیچ مانعی نیست وخدا شفاعت آنها را می پذیرد ودر جایی که قرآن،شهدا واولیاء صالح خدا شفاعت می کنند به طریق اولی شفاعت ائمه معصومین (علیهم السلام) بدون هیچ تردیدی پذیرفته شده است .در کتاب وفاء الوفاء تالیف دانشمند معروف سنى سمهودى چنین مى خوانیم که: مدد گرفتن و شفاعت خواستن در پیشگاه خداوند از پیامبر ص و از مقام و شخصیت او، هم پیش از خلقت او مجاز است و هم بعد از تولد و هم بعد از رحلتش، هم در عالم برزخ، و هم در روز رستاخیز، سپس روایت معروف توسل آدم را به پیامبر اسلام ص از عمر بن خطاب نقل کرده که: آدم روى اطلاعى که از آفرینش پیامبر اسلام در آینده داشت به پیشگاه خداوند چنین عرض کرد: یا رب اسئلک بحق محمد لما غفرت لى خداوندا به حق محمد ص از تو تقاضا مى کنم که مرا ببخشى.سپس حدیث دیگرى از جماعتى از راویان حدیث از جمله نسایى و ترمذى دانشمندان معروف اهل تسنن به عنوان شاهد براى جواز توسل به پیامبر در حال حیات نقل مى کند که خلاصه اش این است: مرد نابینایى تقاضاى دعا از پیامبر براى شفاى بیماریش کرد، پیغمبر به او دستور داد که چنین دعا کند:اللهم انى اسئلک و اتوجه الیک بنبیک محمد نبى الرحمة یا محمد انى توجهت بک الى ربى فى حاجتى لتقضى لى اللهم شفعه فى « وفاء الوفاء جلد 3 ص 1372- در کتاب التوصل الى حقیقة التوسل صفحه 215 حدیث فوق را از دلائل النبوة بیهقى نیز نقل نموده است.». خداوندا من از تو به خاطر پیامبرت پیامبر رحمت تقاضا مى کنم و به تو روى مى آورم اى محمد! بوسیله تو به سوى پروردگارم براى انجام حاجتم متوجه مى شوم خداوندا او را شفیع من ساز.از آنجا که انکار شفاعت، خلاف قرآن و روایات و مایه ى یأس مؤمنانِ گناهکار است، و قبول شفاعتِ بى قید و شرط نیز سبب جرأت خلافکاران و خلاف عدالت الهى است، لذا قرآن کریم براى شفاعت، حساب و کتاب و مقرّراتى در نظر گرفته است از این روى قرآن، شفاعت بت ها را براى بت پرستان باطل دانسته ..از نظر قرآن، شفاعت، روزنه ى امید گناهکاران و وسیله اى براى ارتباط آنان با اولیاى خدا و پیروى از آنان است. شفاعت اذن خداست و برخورداران از شفاعت، تنها کسانى هستند که در مدار توحید و داراى منطقِ صحیح و اعتقادات حقّ باشند و گفتارشان مورد قبول خداوند قرار گرفته باشد، یعنى شهادتین آنان موضعى، موسمى، اکراهى، سطحى و بر اساس مسخره و نفاق نباشد، در این صورت اگر در عمل کمبود داشته باشند، با شفاعت مورد عنایت قرار مى گیرند.امام باقر علیه السلام درباره این آیه فرمودند: شفاعت پیامبر صلى اللَّه علیه و آله تنها براى کسانى است که از نظر عمل و گفتار مورد رضایت باشند و بر مودّت آل پیامبر علیهم السلام زندگى کرده و بر آن مرده اند.----------------------------http://quran.porsemani.ir/