در کتاب امثال سلیمان مى خوانیم: «شراب مستهزء (سبب مى شود که انسان حرکاتى کند و سخنانى گوید که مورد تمسخر واقع شود) و مسکرات غوغا آورند (سبب منازعات و مخاصمات است) و هر کسى که به او فریفته شود حکیم نمى شود».(1) در فصل 28 کتاب اشعیاء نیز مى خوانیم: «اما ایشان (اشاره به گروهى از منحرفان است) نیز از شراب ضالّ و از مسکرات گمراه شدند»(2) در جاى دیگر از همین کتاب آمده است: «واى بر آنانى که به نوشیدن شراب، پهلوان و در مزج مسکرات قوتمندند»(3) یعنى با نوشیدن شراب، نیروهاى آنها تحریک و آماده منازعه مى شود. و در کتاب هوشیع (از تورات) آمده است: «زنا و شراب و شیره انگور (به صورت مسکر) دل را مى گیرند.»(4) از این تعبیرات به خوبى روشن مى شود که شراب هرگز به معناى نوشیدنى هاى معمولى حلال نیست؛ بلکه به معناى مایع مست کننده است که به جسم و جان انسان زیان مى رساند، و سبب گمراهى و بدبختى مى شود. پی نوشت: (1). عهد عتیق، امثال سلیمان، فصل 20، جمله 1. (2). کتاب اشعیاء فصل 28، جمله 7. (3). همان مدرک، فصل 5، جمله 22. (4). کتاب هوشیع، فصل 4، جمله 11. منبع: پیام قرآن، آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1386 هـ.ش، ج 8، ص 236.