شرح حدیث:انسان در زندگی میان «خوف» و «رجا» زندگی می کند. گاهی امید به این و آن سبب می شود کارهایی باب میل آنان انجام دهد و ترس از برخی عواقب و اشخاص سبب می شود کارهایی را ترک کند. موعظه ی حضرت امیر (علیه السلام) این است که در محور این بیم و امید خدا را قرار دهیم. اگر امید می بندیم، به او ببنیدم و اگر می ترسیم، از قهر و غضب و کیفر او نسبت به گناهانمان بترسیم. این جلوه ای از توحید ناب است. موحّد چون در پای ریزی زَرشو یا تیغ هندی نهی بر سرشامید و هراسش نباشد زکسهمین است معنای توحید و بسامید به غیر خدا انسان را به ریا و تظاهر و نفاق می کشد. ترس از غیر خدا هم انسان را از خدا غافل می سازد. ترس از گناه خویش؛ یعنی ترس از کیفری که نتیجه ی گناهان ماست و خدا عادل است و حسابگر. اگر بخواهد با دقت محاکمه کند و عادلانه رأی دهد، کیست که بتواند از عدالتش بگریزد؟پی نوشت:(1) نهج البلاغه، حکمت 79منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).