در حدیثی پیامبر صلّی الله علیه و آله فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ نوحٍ کانَ مِنَ المُؤمِنِینَ الَّذینَ تُدرِکُهُم دَعوَةُ نوحٍ؛ کسی که سوره نوح را بخواند از مؤمنانی خواهد بود که شعاع دعوت نوح پیامبر او را فرامی‌گیرد».(1) و در حدیث دیگری امام صادق علیه السلام فرمود: «مَن کانَ یُؤمِنُ بِاللّهِ وَیَقرَأُ کِتابَهُ فَلا یَدَعُ قِراءَةَ سورَةِ «إنّا أرسَلنا نُوحاً إلی قَومِهِ» فَأیُّ عَبدٍ قَرَأَها مُحتَسِباً صابِراً فی فَریضَةٍ أو نافِلَةٍ أسکَنَهُ اللّهُ مَساکِنَ الأبرارِ وَأعطاهُ ثَلاثَ جِنانٍ مَعَ جَنَّتِهِ کَرامَةً مِنَ‌اللّهِ؛ کسی که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارد و کتاب او را می‌خواند، تلاوت سوره نوح را رها نکند، هر که آن را برای خدا و توأم با شکیبایی در نماز فریضه یا نافله بخواند، خداوند او را در منازل نیکان جای می‌دهد و سه باغ از باغ‌های بهشت همراه باغ خودش برای احترام به او مرحمت می‌کند».(2) ناگفته پیداست هدف از تلاوت سوره این است که از راه و رسم این پیامبر بزرگ، استقامت و شکیبایی یاران او در راه دعوت به سوی حق، الهام گیرد و خود را در شعاع دعوت او قرار دهد، نه خواندن فاقد اندیشه و فکر و نه اندیشه‌ای خالی از عمل. پی‌نوشت: 1- مجمع‌البیان، ج 10، ص 359 2- همان منبع: فضیلت سوره‌های قرآن (برگرفته از تفسیر نمونه)؛ مهدی دربانی، قم: امام علی بن ابی‌طالب (ع)، ۱۳۸۹.