این سخن که دین مسیحی انسان را به سوی خدا پرستی دعوت میکند به دور از واقعیت است. ما به دلایل زیر می توانیم به قاطعیت بگوییم که مسیحیت نه تنها انسان را به خدا پرستی دعوت نمیکند بلکه این دین که از اصل خود منحرف شده است انسان را به سوی شرک و دور شدن از خدا دعوت می کند. 1.دین مسیحیت از ادیان توحیدی به شمار میآید و خداوند واحد دو هزار و اندی سال پیش آن را به وسیله حضرت مسیح (ع) برای هدایت بشر و پرستش خدای واحد فرستاد، لکن این دین بعد از عروج حضرت مسیح(ع) توسط پولس یهودی مورد تحریف و دستبرد قرار گرفت و آن چه را که مسیح (ع) آورده بود کاملا توسط پولس و بعد از آن تدریجا توسط پیروان پولس از مسیر توحید و یگانه پرستی خارج شده و به یک دین شرک آلود تبدیل گردیده است. و به خاطر همین تحول از دیدگاه مسیحیان پولس مؤسس دوم مسیحیت به شمار میآید و اهمیت پولس در نزد مسیحیان از این جهت است که وی در دین مسیحیت اصول لاهوتی و مبادی الوهی خاصی به وجود آورد. ولی در واقع میتوان گفت که پولس خودش دینی را بر طبق فرهنگ بت پرستی حاکم بر یونان و مناطق دیگر به وجود آورده و آن را به حضرت مسیح نسبت داده است. بنابراین دین مسیحیتی که الآن در میان مسیحیان رایج است نمیتواند دینی باشد که انسان را به سوی خدا پرستی دعوت کند. 2. اصلا دین مسیحیتی که الآن وجود دارد به وضوح انسان را به شرک پرستی دعوت میکند نه به سوی خدا پرستی؛ زیرا هم اناجیل که جزئی معتبر از کتاب مقدس این دین است و هم نامههای پولس که در نزد مسیحیان از اناجیل هم معتبرتر میباشند پر از مطالب و تعالیمی شرک آلود و مخالف با وحدانیت خدا است. در این آموزهها که توسط پولس و پیروان او القا شده حضرت مسیح پسر خدا پنداشته شده و بر این اساس معتقد به دو خدای پدر و پسر گردیده اند. به گفته رابرت هیوم در بيش از يك صد و پنجاه جاي اناجيل كلمة «پدر» برای خدا به اشكال گوناگون استعمال شده است به اين معني كه اصطلاح «پدر» در (61) آيه و اصطلاح «اي پدر»‌ در هنگام دعا در هفده آيه و اصطلاح «پدر من» در پنجاه آيه و اصطلاح «پدر شما» و گاهي هم پدر آسماني شما در هيجده آيه و اصطلاح «پدر ما» در هنگام دعا بكار رفته است. و روي هم رفته واژة «پدر» در مقام اشاره به حضرت ربوبي در حدود سيصد بار در اناجيل تكرار شده است. و در ميان كتب مقدس هيچ يك از اديان ديگر عالم حتي واژة قريب به آن ديده نميشود. ولی مسیحیان بیشتر روی پدر و فرزندی مسیح(ع) تکیه داشته و حضرت مسیح (ع) را به عنوان خدای پسر پذیرفته اند. وقتی که در دین مسیحیت حضرت مسیح(ع) به عنوان خدا یا پسر خدا از ارکان دینی آن باشد ممکن نیست که خدا پرستی در این دین تحقق پیدا کند و در نتیجه بتواند انسان را به سوی خدا پرستی دعوت کند. 3. اعتقاد به تثلیث و سه خدایی در دین مسیحیت منافات با دعوت به خدا پرستی دارد. يكي از آموزههايي مهمی كه همواره از سوي كليسا براي جوامع مسيحي القاء ميشود مسأله اعتقاد به تثليث است و تثليث عبارت از «اب (پدر)»، «ابن(پسر)» و «روح القدس» است. که هر سه آنها بالسویه خدا میباشند. این اعتقاد هر چند به طور صریح در اناجیل مشاهده نمیشود لکن ریشههای آن در اناجیل و نامههای پولس به وضوح دیده میشود. و این پولس بود که خدایی حضرت مسیح را مطرح کرد و برای اثبات آن داستانی را مبنی بر مکاشفه خودش به وجود آورد و مدعی شد که خدا یعنی مسیح بعد از عروجش بر او ظاهر شده است و او را جانشین خود قرار داده است. اعتقاد به تثلیث آنگونه که الآن در میان مسیحیان رکن و پایه اصلی مسیحیت را تشکیل میدهد هر چند گفته می شود در اعتقاد نامه نیقیه که در سال 325 میلادی توسط مسیحیان تشکیل شد به تصویب رسیده است لکن در این اعتقاد نامه تثلیث چندان به وضوح دیده نمی شود. در این اعتقادنامه چنین آمده است:« من عقیده دارم به پدر قادر مطلق، و به عیسی مسیح تنها پسرش، خداوند ما، که از روح القدس و مریم باکره متولد شد، و در حکومت پنطیوس پیلاطس مصلوب گردید و دفن شد و در روز سوم از مردگان برخاست و به دست راست خدا نشست و از آنجا می آید تا زندگان و مردگان را داوری کند... » در این اعتقاد نامه فقط به دو ضلع تثلیث تصریح شده و از ضلع سوم که روح القدس باشد نام برده نشده است. لکن در شورای قسطنطنیه هر سه ضلع تثلیث ذکر شده است: « ایمان داریم به خدای یکتا پدر قادر مطلق، آفریدگار آسمان و زمین ... و به خداوند یکتا عیسای مسیح پسر یگانه خدا مولود ازلی پدر او خداست از خدا، نور از نور... ما ایمان داریم به روح القدس که خداوند او را با پدر و پسر یک پرستش و یک جلال است...» به هر حال چه اعتقاد به تثلیث در شورای نیقیه به تصویب رسیده باشد و چه در شورای قسطنطنیه، تثلیث یکی از ارکان اصلی اعتقادی مسیحیت به شمار می آید و بدون تثلیث مسیحیت هیچ معنا و مفهومی ندارد. و با وجود اعتقاد به تثلیث، پرستش خداوند یکتا امکان پذیر نمی باشد بلکه آنگونه که از اعتقادنامه به دست می آید دین مسیحیت انسان را به پرستش خدا و مسیح و روح القدس دعوت میکند نه به پرستش خداوند یکتا. 4. اصلا در مسیحت شریعتی وجود ندارد که بتوان بر طبق آن خدا را پرستش نمود. پولس شریعت را در آیین مسیحیت برداشته و فقط عشق به مسیح را مایه نجات دانسته است. در نامه های پولس که در کتاب مقدس مسیحیان آمده بار ها بر این مطلب تصریح شده است. و لذا نماز و روزه و زکات و حج و امثال اینها که برای عبادت و پرستش خداوند در دین مبین اسلام تشریع شده اند در دین مسیحیت فعلی وجود ندارند و فقط یک مراسم مختصر در کلیسا به وسیله کشیش و رهبران دینی آن انجام می شود. نحوه پرستش در دین مسیحیت بر دو محور میچرخد: پرستش میباید بر اساس مکاشفه ای که خدا از خود در پسرش ظاهر ساخت انجام گردد. تجربه پرستش مسیحیان بایستی مطابق با طرحی باشد که در عهد جدید برای کلیسا وجود دارد. ملاحظه می شود که در دین مسیحیت پرستش خدا با پرستش مسیح آن هم به صورت مکاشفه و آن هم فقط در کلیسا امکان پذیر است. و این چیزی نیست که پرستش خدا باشد بلکه پرستش غیر خدا میباشد. و اسلام انسان را از پرستش غیر خدا جلوگیری میکند نه از پرستش خداوند.