یک شرح و توضیح فلسفی در مورد این دو سخن میخواستم:آقای قاضی(ره) فرموده: این فقر من از همان شوخی است که روزی در بازار با آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی برخورد کردم و به او گفتم آینده، مرجعیت تام از آن شماست. در آن موقع ما را فراموش مکن و هنوز که هنوز است، دارم کتک همان حرف را میخورم. آیت الله اصفهانی هم در جایی فرموده: هر وقت می آیم به ایشان چیزی بدهم یادم میرود.

در پاسخ به توضیح زیر توجه کنید : 1. منظور مرحوم قاضی این است که خداوند به خاطر این که از مرحوم سید ابوالحسن درخواست روزی کردم و گفتم وقتی به مرجعیت رسیدی مرا فراموش نکن مرا تنبیه فرمود و گرفتار فقر نمود تا روزی خود را تنها از او بخواهن نه از خلق او و توکل و توجهم در این امر تنها به او و بر او باشد . 2 . مضمون سخن مرحوم اصفهانی هم این است که من با وجودی که سخن مرحوم قاضی را هنگاه رسیدن به مرجعیت به یاد داشتم اما هنگامی که می خواستم به ایشان کمکی کنم و چیزی بدهم خداوند آن را ازیادم می برد . 3. خلاصه این سخنان و پیام آن لزوم توکل بر خداوند و اعتماد به او در رفع نیاز ها و رزق و روزی است به طوری که اگر انسان بر غیر خدا در این مورد اعتماد و تکیه کند نصیب او محرومیت و فقر است . .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه