خداوند متعال در سوره نحل آيه 98 مي فرمايند: فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجيمِ؛ هنگامي كه قرآن مي خواني، از شرّ شيطان مطرود، به خدا پناه بر!». البته منظور تنها ذكر جمله «اعوذ باللَّه من الشيطان الرجيم» نيست بلكه تخلق به آن شرط است يعني ذكر اين جمله مقدمه تحقق حالتي در نفس و جان انسان گردد، حالت توجه به خدا، حالت جدايي از هوي و هوس هاي سركشي كه مانع فهم و درك صحيح انسان است، حالت بيگانگي از تعصب ها و غرورها و خودخواهي ها و خودمحوري هايي كه انسان را وادار مي كند كه از همه چيز، حتي از سخنان خدا به نفع خواسته هاي انحرافيش استفاده كند. و تا چنين حالتي در روح و جان انسان پيدا نشود، درك حقايق قرآن براي او ممكن نيست، بلكه به عكس ممكن است قرآن را با توسل به «تفسير به راي» وسيله اي قرار دهد براي توجيه خواسته هاي شرك آلودش. آيه بعد در حقيقت دليلي است بر آنچه در آيه قبل گفته شده بود، مي فرمايد: «شيطان تسلطي بر كساني كه ايمان دارند و بر پروردگارشان توكل مي كنند ندارد، تنها تسلط او بر كساني است كه او را دوست مي دارند و به رهبري و سرپرستي خود انتخابش كرده اند، و آنها كه او را شريك خدا در اطاعت و بندگي قرار داده اند، فرمان شيطان را بجاي فرمان خدا واجب الاجراء مي دانند!». در روايات اسلامي نيز مشاهده مي شود که اهل بيت ـ عليهم السلام ـ هر وقت آيه اي را مي خواندند «بسم الله...» را مي خواندند که به چند نمونه اشاره مي شود: 1. هارون رشيد به امام موسي بن جعفر ـ عليهم السلام ـ گفت چرا شما خود را ذريه پيامبر اسلام ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ مي دانيد و ذريه از پسر است نه از دختر؟ حضرت فرمود: أعوذبالله من الشيطان الرجيم بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ وَ أَيُّوبَ... و عيسي و...» يعني در اينجا خداوند متعال حضرت عيسي را از ذريه حضرت نوح ـ عليه السلام ـ دانسته در حالي حضرت عيسي پدر نداشت. 2. امام باقر ـ عليه السلام ـ فرمود: رسول الله ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ فرمود: اين آيه براي من نازل شد: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ: يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ.... 3. امام صادق ـ عليه السلام ـ فرمود: رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ اين آيه را خواندند: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ.... بنابراين هم مي توان هر دو ذکر را گفت و هم مي توان يکي از دو ذکر را گفت.