تخمین زمان مطالعه: 3 دقیقه
آنچه در جواب پرسش مطرح شده باید گفت؛ این است که اگر چه همهی امور عالم، از جمله بهشت و جهنم و ثواب و عقاب به دست خداوند است، اما خدای متعال مهربانتر از آن است که کسی را به مجرد گمراهی مجازات کند. و به عبارت دیگر، خدای متعال کسی که ناخودآگاه و بدون هیچ تقصیری به ضلالت و گمراهی افتاده را مجازات نمیکند، بلکه مجازات و جهنم، نتیجهی عملکرد افرادی است که عامدانه خود را به وادی گمراهی افکندهاند. مَثَل چنین افراد گمراهی دقیقاً مانند کسی است که برای پیمودن یک مسیر و رسیدن به سر منزل مقصود، با وجود تابلوهای بسیار گویا و روشن، به علائم مسیر توجه نکرده و بر طبق میل و خواسته خودش حرکت کند، چنین فردی به طور طبیعی به سر منزل مقصود نمیرسد، بلکه به بیراهه میرود و به جای رسیدن به هدف، به پرتگاه سقوط میافتد، و چنین سرانجامی تقصیر راه و راهنما نیست و راهنما او را به دره سقوط نکشانده، بلکه او با توجه به علائم هشدار دهنده، خود مسیر سقوط را انتخاب نموده و سرانجام به دره هلاکت سقوط کرده است. بنابر این مجازات قیامت دقیقاً اینگونه است؛ یعنی خداوند با فرستادن پیامبران و راهنمایان خود، انسان را به مسیر درست و صحیح فراخوانده و راه را از چاه به وی نشان داد، و انسان گمراه با وجود علائم هشدار دهنده، خود مسیر انحرافی را انتخاب نمود که پایان راهش، جهنم و عذاب آخرت است. قرآن کریم آنجا که میفرماید: «گروه بسیارى از جن و انس را براى دوزخ آفریدیم آنها دلهایى دارند که با آن اندیشه نمیکنند، و چشمانى که با آن نمیبینند و گوشهایى که با آن نمیشنوند، آنها مانند چارپایان، بلکه گمراهترند»،[1]دقیقاً بیانگر حال کسانی است با در اختیار داشتن عقل، گوش و چشم و دانستن سرانجام مسیر، مانند چارپایان با این علائم برخورد کرده و هیچ توجهی به هشدارها نکرده و مسیر انحرافی را انتخاب نموده و سر از جهنم درآوردند؛ لذا مجازات، نتیجه طبیعی عملکرد خودشان است. و دلیل جهنمی بودنشان با داشتن همه گونه امکانات هدایت، خودشان هستند: «ثُمَّ تُوَفَّى کُلُّ نَفْسٍ ما کَسَبَتْ وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ»؛[2] هر کس هر عمل نیک و بد در دنیا به جا آورد در قیامت تمام و کامل به جزاى آن میرسد و به هیچکس ستم نخواهد شد (چرا که محصول اعمال خود را خواهند دید). و «کُلُّ نَفْسٍ بِما کَسَبَتْ رَهینَة»؛[3] هر کس در گرو اعمال خویش است. بر این اساس، آیاتی، مانند آیه «وَ بُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِلْغاوِینَ»؛[4] (و دوزخ براى گمراهان آشکار میشود)، ناظر به گمراهانی نیست که ناخودآگاه و بدون تقصیر نتوانستهاند به بخشی از حقیقت دست یابند؛ بلکه در وصف کسانى است که با اراده خود گمراه شدند و یا پس از علم پیدا کردن هم، بر گمراهى باقى ماندند.[5] در طرف مقابل، خداوند در آیات فراوانی؛ مانند آیه 257 سوره بقره و آیه 69 سوره عنکبوت به صراحت اعلام فرمود آنانی که دل پاکی داشته و به دنبال حقیقتاند، خداوند خودش دست آنان را گرفته و از ظلمات و گمراهی رهایشان میکند. .
اسلام کوئست
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.