آموزههای دینی به ما میگوید تا جایی که ممکن است باید در برابر اذیت و آزار همسایگان صبوری کرد و گذشت نمود. امام علی(ع) در اینباره میفرماید: «همسایهی خوب کسی نیست که از اذیت و آزار همسایهاش بپرهیزد، بلکه همسایه خوب آن است که آزار و مشکلات همسایهاش را نیز تحمل کند».[1]عفو و گذشت از خصایص و ویژگیهای انسانهای بزرگ و نشانۀ بزرگواری روح است. در مکتب اسلام این صفت از فضایل اخلاقی شمرده شده است؛از پیامبر گرامی اسلام(ص) نقل شده است: «کسى که خود را از ریختن آبروى مردم نگهدارد، خدا در قیامت از عیب او درگذرد، و هر کس خشم خود را از مردم باز گیرد، خداى تبارک و تعالى عذاب روز قیامت را از او باز گیرد».[2]لذا ملاحظه میفرمایید که توصیه پیشوایان دین، صبر و تحمل در برابر اذیت و آزار همسایگان است. همسایگانی که خود را ملزم به ابتداییترین حقوق شهروندی نمیدانند.اما در عین حال، اگر رفتارش به گونهای شد که دیگر قابل تحمل نیست و احتمال از هم پاشیده شدن خانواده وجود دارد، باید دنبال راه حل دیگری، مانند شکایت به دادگاه، استمداد از دیگر همسایگان و در نهایت به تعویض منزل و محله اقدام نمود.امام باقر(ع) فرمود: مردى نزد پیامبر اسلام(ص) آمد و از آزار همسایهاش شکایت کرد، رسول خدا(ص) به او فرمود: صبر کن، سپس باز آمد و شکایت کرد و فرمود: صبر کن، بار سوم باز آمد و شکایت کرد، پیامبر(ص) به آن مرد شاکى فرمود: روز جمعه بامدادانى که مردم براى نماز جمعه مىروند، اثاث خانهی خود را بر سر راه بیاور تا هر کس به نماز جمعه مىرود، آنرا بنگرد و چون از تو پرسند، به آنها وضع خود را گزارش ده، فرمود: چنین کرد و همسایهی آزار دهندهاش آمد و به او گفت: اثاث خود را برگردان، من با خدا عهد مىکنم که دیگر هرگز به تو آزار نرسانم.[3]