بى تردید قطع پیوند دوستى و دورى جستن از یکدیگر از عمده ترین زمینه هاى زایل شدن اخوت ایمانى و برادرى است و حضرت محمد(ص) از آن پرهیز داده است، چنانچه مى فرماید: «هر دو مسلمانى که از یکدیگر قهر کنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتى نکنند از اسلام بیرون روند و میان آنها پیوند و دوستى دینى نخواهد بود. پس هر کدام که به [اصلاح رابطه و] سخن گفتن پیشى گیرد او در روز حساب زودتر به بهشت مى رود» (کافى، ج 2، ص 345 - وسائل الشیعه، ج 8، ص 585)در مورد روایت فوق و دیگر روایاتی که در ان قهر کردن دو مسلمان نکوهش شده و در برخی از انها سخن از قبول نشدن اعمال نیز به میان آمده نکته ای که توجه به آن ضروری به نظر میرسد این است که در این روایات سخن از قهر کردن دو مومن است به گونه ای که از یکدیگر اظهار برائت کنند وسخن از ترک مراوده ودوستی ورفت وآمد نیست چون در روایات دیگر شرایط فراوانی برای انتخاب دوست ذکر شده است بنا بر این در موردی که انسان در ارتباط با فردی دچار گناه میشود ویا به نوعی محذورات شرعی وجود دارد میتواند با او معاشرت نداشته باشد بدون اینکه با او قهر ودشمنی داشته باشد میشود با او در حد سلام وعلیک و ادای حقوق واجب ارتباط داشت بدون اینکه با او با او رابطه رفت و آمدی بر قرارکرد از باب مثال ماها با خیلی از همسایگان ویا همکاران خود رابطه دوستی ورفت وآمدی نداریم ضمن آنکه با آنها قهر هم نیستیم و رابطه در حد سلام و احوال پرسی ودیگر حقوقی که دو مسلمان بر همدیگر دارند فیما بینمان برقرار است با افرادی هم که صلاحیت همنشین بودن و دوستی را ندارند نیز میشود در حد ارتباط معمولی اکتفا کرد ودر صورتی که این ارتباط موجب گسترده تر شدن روابط از سوی طرف مقابل میشود میتوان به او تذکر داد که من به این علل مایل به رفت وامد با شما نیستم ضمن آنکه شما را برادر ایمانی میدانم و با شما قهر هم نیستم . (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 2/100113934)