فلسفه این که نماز با گفتن تکبیر شروع شده و به هنگام گفتن «الله اکبر» دست ها را بالا مى آوریم چیست؟

امام رضا علیه السلام در پاسخ به این سؤال فرموده اند: حق تعالى در ابتداى نماز، تکبیر را واجب نموده زیرا در این جمله ابتداء نام «اللَّه» آمده و حق تعالى اراده اش تعلّق گرفته است که به نام او آغاز شود و این مقصود در ابتدا به تسبیح «سبحان اللَّه» و تحمید «الحمد للَّه» و تهلیل «لا اله الاّ اللَّه» تأمین نمى شوند زیرا «اللَّه» در این کلمات مؤّر آمده است[1] .علاوه بر این که در معناى تکبیر، عظمت الهى به بهترین وجه تجلى مى نماید چرا که «الله اکبر» یعنى خدا برتر از همه موجودات حسّى، عقلى، مُلکى و ملکوتى است، یعنى خدا برتر از آن است که کسى بتواند او را توصیف کند... از همین رو امام صادق علیه السلام مى فرماید: همین که تکبیر مى گویى باید همه چیز نزد تو کوچک شود جز او[2] .اما در خصوص فلسفه بالا آوردن دست ها در احادیث چنین آمده که بلند نمودن دو دست نوعى تضرّع و تواضع است لذا حق تعالى دوست دارد که بندگان در وقتى که یادش مى کنند با حالت تضرّع و تواضع باشند[3] پاورقی:1- علل الشرائع، ترجمه ذهنى تهرانى، ج1، ص 823.2- بحارالانوار، ج 81، ص 230؛ عبدالرزاق گیلانى، مصباح الشریعة، تهران، پیام حق، 1377ش، اول، باب13.3- علل الشرائع، ترجمه ذهنى تهرانى، ج1، ص 837. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه