تعریف از خود ، دو صورت دارد وبسته به نیت شخص دارد ،اگر به قصد هوای نفس باشد و منجر به خود ستایی شود، قبیح است . ولی اگر نه برای خودستایی بلکه به جهتی مستحسن ونیکو وبه قصد رضای خدا باشد ، مانند تبلیغ نیکو کاری ویا تشویق دیگران به کارهای شایسته ویا .... مانعی ندارد .- بنا براین ،تعریف از خود ؛اگر به جهت خود ستایی باشد، به تحقیق مختصر زیر توجه کنید :لغت نامه دهخدا می نویسد : خودستایی . مداحی و تحسین از خویشتن . تفاخر بیهوده و عبث از خویشتن است .خودستایی نیست رسم مردم صاحب کمال /// آب لب بست از صدا چون گوهر یکدانه شد.تعریف و تمجید و بازگویی نکات مثبت خود، خودستایی ست، عملی قبیح است که از نتایج عجب است. عجب عبارت است از اینکه آدمی خود را بزرگ شمارد به جهت کمالی که در خود بیند، خواه آن کمال را داشته باشد یا نداشته باشد.- «بدترین و ناپسندترین گفتارهای درست، خودستایی است.» (حضرت علی (ع) غرور الحکم)توجه داریم که : هر صفتی که داشته باشیم، نعمتی است از خدا و او کرامت فرموده و باید به درگاه خدا شاکر بود، چرا که هر وقت بخواهد می گیرد. اگر صفات پسندیده را از فیض و لطف خدا بدانیم نه از استحاقی که خود داریم، عجب نخواهد بود.- خداوند عالم به داوود (ع) وحی کرد که: « مژده ده گناهکاران را و بترسان صدیقان را.» عرض کرد:« چگونه عاصیان را مژده دهم و مطیعان را بترسانم؟» فرمود:« عاصیان را مژده ده که من توبه را قبول و گناه را عفو می کنم و صدیقان را بترسان که به اعمال خود عجب نکنند که هیچ بنده یی نیست که من با او محاسبه کنم، مگر اینکه هلاک می شود.» (اصول کافی، ج2، ص 314)هر که حقیقت خود را بشناسد و به قصور و نقصانی که لازمه ی ذات انسانی است برخورد، دیگر زبان به مدح خود نمی گشاید. علاوه بر آن خودستایی امری است در نظر همه ی مردم قبیح و هر که خودستایی کند در نظر بی وقع و بی مقدار، پست و بی اعتبار می شود.«هر کس خویشتن را ستایش کند، در حقیقت به رنج و قربانی کردن خود دست یازیده است.» (حضرت علی (ع)، غرور الحکم)بنابر این بهتر است هر سخنی که می خواهیم بگوییم در آن تأمل کنیم که متضمن خودستایی نباشد.به چشم کسان در نیاید کسی // که از خود بزرگی نماید بسی مگو تا بگویند مدحت هزار // چو خود گفتی از کس توقع مدارتو آنگه شوی پیش مردم عزیز // که مر خویشتن را نگیری به چیز (معراج السعاده)- حضرت امام محمد باقر (ع) فرمودند:« دو نفر داخل مسجد شدند، یکی عابد و دیگری فاسق. چون از مسجد بیرون رفتند، فاسق از جمله صدیقان بود و عابد از جمله فاسقان و سبب آن بود که عابد داخل مسجد شد و به عبادت خود می بالید و در این فکر بود و فاسق در پشیمانی از گناه و استغفار بود.» (بحار الانوار، ج72، ص 311)