مرحوم ابن شهر آشوب( از علمای و محدثین بزرگ شیعه) روایت کرده است که روزی جبرئیل(ع) به خدمت حضرت رسول(ص) آمد به صورت دحیه کلبی(فردی خوش سیما از اهالی مدینه که از یاران رسول خدا(ص) بود وجبرئیل امین(ع) گاهی در شکل و شمایل او بر رسول خدا(ص) ظاهر و تمثل می شد) و نزد آن حضرت نشست. ناگاه امام حسن و امام حسین(ع) داخل شدند و چون دحیه کلبی را دیدند به نزد آو آمدند و از او تقاضای هدیه کردند. جبرئیل دستی به سوی آسمان بلند کرد و سیب و به و اناری برای ایشان فرود آورد و به ایشان داد. چون آن میوه ها را دیدند شاد گردیدند و نزدیک حضرت رسول(ص) بردند، حضرت از ایشان گرفت و بویید و به ایشان برگردانید و فرمود که به نزد پدر و مادر خویش ببرید و اگر اول به نزد پدر خود ببرید بهتر است. پس آن چه آن حضرت فرموده بود به عمل آوردند و در نزد پدر و مادر خویش ماندند تا روسل خدا(ص) نزد ایشان رفت و همگی از آن میوه خوردند ولی هر چه می خوردند به حال اول برمی گشت و چیزی از آن کم نمی شد. آن میوه ها به حال خود بود تا زمانی که حضرت رسول(ص) از دنیا رفت و باز نزد اهل بیت بود و تغییری در آنها ایجاد نشد. وقتی حضرت فاطمه(س) به شهادت رسید انار ناپدید شد و هنگامی که امیرالمؤمنین(ع) شهید شد،‌ به ناپدید گردید و تنها سیب باقی ماند. آن سیب در نزد امام حسن(ع) بود و حتی بعد از شهادت آن حضرت به زهر جفا با آن سیب باقی بود و در نزد حضرت امام حسین-سیدالشهدا(ع)-ماند. حضرت امام زین العابدین(ع) فرمود: « وقتی پدرم در صحرای کربلا در محاصره اهل ظلم و جفا بود، آن سیب را در دست داشت و هر گاه تشنگی بر آن حضرت غالب و چیره می شد، آن را می بویید و تشنگی آن حضرت تخفیف می یافت. چون تشنگی بسیار بر آن حضرت غالب شد و دست از حیات و زندگی خود شست، دندان در آن سیب فرود برد و چون شهید شد هر چند آن سیب را طلب کردند، نیافتند.» پس امام سجاد(ع) فرمود: « من بوی آن سیب را از مرقد مطهر پدرم می شنوم هر گاه به زیارت او می روم و هر که از شیعیان مخلص ما در وقت سحر به زیارت آن مرقد مطهر برود بوی سیب را از آن ضریح مطهر و منور می شنود.»ر.ک: منتهی الامال، شیخ عباس قمی، ج1، ص528، انتشارات هجرت، چاپ چهاردهم.