نور چيزي است كه به ديدن كمك مي كند و با آن اشياء آشكار مي شود. در قرآن كريم به دو معنا آمده است: 1. نور ظاهري: مثل آية 5، ‌سورة يونس كه مي فرمايد: هُوَ الَّذي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِياءً وَ الْقَمَرَ نُوراً اوست كسي كه خورشيد را روشنايي بخشيد و ماه را تابان كرد. 2. معنوي؛ چنان كه خداوند مي فرمايد: اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّور خداوند سرور كساني است كه ايمان آورده اند، آنان را از تاريكي به سوي روشنايي بيرون مي برد. و در بيشتر آيات، نور، به معناي معنوي آن به كار رفته است. قرآن كريم،‌ در آيات متعدد خداوند متعال را نور معرفي كرده و مي فرمايد: اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْض خدا نور آسمان ها و زمين است. در جايي ديگر مي فرمايد: ... قَدْ جاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ كِتابٌ مُبينٌ از طرف خدا نور و كتاب آشكاري به سوي شما آمد. برخي از مفسران كلمة «نور» را به معناي هدايت كننده و بعضي «روشن كننده» و گروهي نيز آن را به معناي «زينت بخش» تفسير كرده اند. علامه طباطبايي مي گويد: «چون معناي «نور» ظاهر بالذات و مظهر لغير است و چون وجود و هستي هر چيزي باعث ظهور آن چيز براي ديگران است، پس مصداق تام نور، همان وجود است و از سوي ديگر چون موجودات امكاني، وجودشان به ايجاد خداي متعال است پس خداوند متعال كامل ترين مصداق نور است.» پس هر چند كه وجود و هستي هر چيزي و علم و خدا از جهت مصداق با نور يكي هستند، ولي از جهت مفهوم با هم افتراق دارند. بنابراين، هر چند تمام اين تفسيرها و معاني براي كلمة نور صحيح است، ولي مفهوم كلمة نور باز هم از اين گسترده تر است؛ چون در قرآن كريم و روايات اسلامي، قرآن مجيد، ايمان، هدايت الهي و روشن بيني، آيين اسلام، پيامبر اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ، امامان و پيشوايان معصوم ـ عليهم السّلام ـ علم و دانش، چنان كه در روايات آمده: «العلم نور يقذفه الله في قلب من يشاء»؛ علم نور است و خدا در دل و قلب هر كس بخواهد مي اندازد.» به عنوان نور معرفي شده اند كلمة مبين نيز وصف نور مي باشد، يعني نوري كه روشن و روشن كننده مي باشد.