آیا چشم برزخی داشتن برخی از عرفا با ستارالعیوب بودن خدا منافاتی نداره؟

در.این که غیر از پروردگار عالم ،برخی از بندگان مانند پیامبران، اوصیا ، اولیاء و اهل معرفت ، به باطن و درون عالم و موجودات علم دارند جای شک نیست؛ و برای این که عدم منافات میان ستارالعیوب بودن پروردگار و علم آنان به درون انسان روشن گردد، دو نکته را به اختصار توضیح می دهیم:نکته اول؛ از بعضی آیات قرآن کریم که سرنوشت اخروی مجرمان را مطرح می کند وآیاتی که عذاب دنیایی بعضی از تبه کاران را بیان نموده، استفاده می شود که ستارالعیوب بودن پروردگار به طور مطلق نبوده و درباره همگان به یک معنا نمی باشد بلکه ظهور عیب بعضی از افراد معلول نوع عملکرد اختیاری خود آنها است و ستارالعیوب بودن حضرت حق به چنین عیوبی تعلق نمی گیرد. . در روایات ما از این گناهان اسم برده شده است: شرابخواری، بازی نمودن با آلات قمار، انجام دادن کار لغو و بیهوده برای خنداندن مردم، عیب های مردم را آشکار نمودن، همنشینی با افرادی که اهل شک و تردید [در مسائل دینی] هستند، اسراف، بخل نمودن برای اهل و عیال، بداخلاقی، بی صبری، اهانت به متدینان، تنبلی و سستی [در کار و زندگی و عبادات] (حر عاملی، وسائل الشیعه، ج 11، ص 519 - 520). علاوه آن که معقول نیست عده ای هر معصیتی را مرتکب شوند و از ظهور و آشکار شدن آن نیز ابایی نداشته باشند واز طرفی ستارالعیوب بودن حضرت حق مانع ظهور عیوب آنان باشد. پس ستارالعیوب بودن خداوند نسبت به افرادی است که عیب آنان و عمل آنها همراه با تکرار عمدی و بی پروایی ازآشکارشدن عیب و گناه نباشد. به عبارت دیگر ستارالعیوب بودن در مراحل اولیه خطای انسان است تا او فرصت توبه داشته باشد اما اگر بی پروا بود رسوا می شود.نکته دوم؛ اولیاء الهی مظهر صفات حق اند و آگاهی آنان به باطن افراد، نمونه ای از آگاهی خداوند به باطن افراد است، لذا آنها همچون معبود شان، آگاهی خودشان را به دیگران منتقل نمی کنند و هیچ کاه در صدد افشای عیوب دیگران بر نمی ایند . و هر چند که که قدرت بر آگاهی دارند اما در صدد استفاده از این توانایی نیستند و بسیار معدود و به خاطر مصالحی بزرگتر گاهی از این قدرت استفاده می کنند. وبه بیان دیگر :خداوند متعال که ستار العیوب است، مى داند کجا پرده پوشی وستارى کند و کجا ستارى نکند. اگر کسى مخفیانه مرتکب گناهى شود، ذات اقدس اله اجازه نخواهد داد اسرارش نزد دیگران افشا شود. حتى در قیامت خداوند اجازه نمى دهد کسانى که در کنار یکدیگرند از اعمال هم باخبر شوند. بنابراین، عملکرد خود شخص بسیار مهم است. اگر کسى پرده دیگران را ندرد و آشکارا به گناه دست نیازد، خداوند پرده اش را نمى درد. بنابراین، کسى که با قلم و بیان و اندیشه هاى ناصواب خود آبروى دین خدا و مردم را مى برد، به جایى مى رسد که شایسته نیست خداوند متعال آبروى او را حفظ کند. در این موقعیت، خداى سبحان اجازه مى دهد صاحبدلان ببینند او چه کرده است و حتى احتمال دارد در همین دنیا در مقابل دیگران رسوا شود.بنا بر این با توجه به آنچه گفته شد معلوم میشود که : 1. هم چنان که خداوند هم علم دارد و هم ستارالعیوب است، اولیاء الهی نیز که به صفات کمالیه خداوند آراسته هستند هم علم دارند و هم ستارالعیوب هستند و کشف و شهود خود را در هر جایی بازگو نمی کنند. هر که را اسرار حق آموختند/مهر کردند و لبانش دوختند.در «ستار العیوب» بودن خداوند هیچ شک و تردیدی وجود ندارد ولی برخی گناهان باعث می شود پرده ها کنار رفته و آبروی صاحبان گناه برود و برخی افراد نیز انحرافات و تغییرات روحی آنها را مشاهده نمایند. با توجه به آنچه گفته شد؛ علم به باطن و درون افراد نیز منافاتی با ستارالعیوب بودن پروردگار ندارد. چون انسان هایی که به این مرتبه و درجه از قدرت نفس رسیده اند، جزء آنچه را مطلوب و مرضی الهی است نخواهند دید. واگر خدا اموری را به آنها نشان می دهد حکمتی دارد و بسیاری از اوقات این امر به نفع صاحب عیب است. همچنین ستاریت خدا نیز حدی دارد لذا اگر بنده به ستاریت خدا مغرور شد و فسق و فجور را از حد گذراند خدا نیز او را رسوا می کند. میزان ستاریت پروردگار نسبت به هر کس به تناسب لیاقت شایستگى و درجات قرب او درپیشگاه خداوند است. ازاین رو خداوند براى کافر ستاریتى قرار نداده و نسبت به موءمنین به تناسب درجات ایمانى ستاریتش متفاوت است. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه