چرا بعضی اوقات در مراسم جشن میلاد یکی از معصومین(ع) بعد از شادی و سرور و کف زدن, مراسم تبدیل به عزا می شود و در آخر کار کمی هم برای امام حسین(ع) نیز عزاداری می کنند؟ آیا قضیه خاصی دارد؟

شکی نیست که جریان و حادثه کربلا از بزرگترین حوادث تاریخ اسلام است که ابعاد زیادی دارد. از جمله یک بعد آن بعد مصیبت بار بودن و غم بار بودن آن است که هیچ مصیبتی به عظمت آن نمی رسد. این فاجعه در تاریخ بشری تقریباً بی نظیر است که گروهی اندک ولی سر شار از ایمان و تقوی و عشق به خداوند و مکتب او تا سرحد جان در مقابل سپاهی سیه دل و جاهل مقاومت کرده و با شور و شعف راه حق را طی کردند و برای همیشه سر مشق و الگوی جامعه بشریت شدند. از این مهمتر آن است که سردمداری این جریان با حجت حق و فرزند رشید پیامبراکرم (ص) و امیرالمؤمنین(ع) و فاطمه زهرا (س) علیها امام حسین (ع)بوده است که این ویژگی خود به لحاظ کیفیت، این قضیه را منحصر به فرد کرده و نظیری برای آن نمی توان سراغ گرفت. زنده نگه داشتن یاد و خاطره سیدالشهداء(ع) و جانبازیهای یاران با وفای آن حضرت و خاطره اسرای جاوید و دشمن شکن این قافله همه و همه انسان ساز و تزریق کننده انسانیت و اخلاق و پاک دامنی در روح و جان یک جامعه زنده است به شرطی که زمینه های انحراف و بدعت و بد سلیقه گی را از آن بزداییم و در هر حال حتی هنگام خوردن آب این خاطره را زنده نگه داریم که پیوندی عمیق و همه جانبه با اولیاء الهی باشد. شاید بهتر آن باشد که در مراسم شادی اولیاء حق از ذکر مصیبت خود داری کنیم و آن را به وقت خود حواله دهیم. به هر تقدیر این یک امر سلیقه ای است و الا قاعده آن است که در شادیهای اولیاء شاد و در مصائب آنان عزادار باشیم. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه