با سلام یه مشکلی داشتیم و با اعتقاد کامل حدیث کسا چندین بار خوندم ، تو خونمون مجلس گرفتیم و به امید برطرف شدنش حدیث کسا برگزار کردیم ولی چندین سال گذشته و هنوز مشکل پابرجاست ، واقعا گاهی با خودم میگم چرا هرچی دعا میکنیم ، مشکل برطرف نمیشه ، گاهی حادتر شده و گاهی دوباره فرو نشسته ، خدا خودش توی حدیث کسا فرموده که اندوهتون رو برطرف میکنم ، اخه چرا

دوست گرامی. گاهی این سوال به ذهن انسان می رسد که اگر خداوند صدای ما را می شنود، به دعا و درخواست ما آگاه است، توانایی اجابت هم دارد و خودش فرموده: از من بخواهید تا اجابت کنم. پس چرا برخی اوقات شاهد اجابت سریع دعاهای خود نیستیم؟ آیا خدا ما را فراموش کرده است؟ می دانیم که فراموشی در خداوند راه ندارد. پس علت چیست؟امیرمؤمنان (ع) در پاسخ به این پرسش که وقتى خداى تعالى در قرآن کریم فرموده!: «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»غافر (40)، آیه 60.؛ «بخوانید مرا، اجابت مى کنم شما را»، دعاهایمان مستجاب نمى شوند، فرمود: زیرا در هشت مورد خیانت کرده اید:1. خداى تعالى را شناختید اما حقش را چنان که باید و بر شما واجب فرموده بود، به جاى نیاورید. پس خداشناسى تان به کار نیامد.2. کتابش قرآن را خواندید و به آن عمل نکردید.3. به پیامبرش ایمان آوردید، اما سنتش را مخالفت نمودید.4. گفتید که از آتش دوزخ مى ترسید، در حالى که هر زمان، بدن هاتان را با گناه به آتش نزدیک مى کنید.5. ادعاى اشتیاق به بهشت نمودید و کارهایى انجام دادید که شما را از آن دور ساخت.6. نعمت مولاى خویش را خوردید و سپاسگزارى نکردید.7. خداوند به دشمنى با شیطان فرمان تان داد و فرمود: «إِنَّ الشَّیْطانَ لَکُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُوًّا» فاطر (35)، آیه 6؛ «شیطان دشمن شما است، آن را دشمن خود بگیرید». شما با زبان تان با شیطان دشمنى کردید، اما بدون مخالفت عمل، با او دوستى ورزیدید.8. عیب هاى حرام را پیش چشمشان آوردید و عیوب خود را نادیده انگاشتید، و کسانى را به چیزهایى ملامت کردید که خود به آن موارد، به سرزنش سزاوارتر بودید.با وجود این امور، چگونه دعاهایتان به اجابت رسد؟ (اعلام الدین، ص 269 و 270.)البته هیچ دعایی خالی از نوعی اجابت نیست، زیرا نوعی عبادت و پرستش است و درهر عبادتی که با قصد قربت انجام می شود ؛ یعنی عبادت کننده تصمیم دارد به خدای خود نزدیک شود و به کمالات ذات اقدس اله آراسته گردد، خالی از اثر قربی نیست. بنابر این، همین که دعا و عبادت با خلوص نیت و شرایط لازم انجام می شود، در همان لحظه به اجابت می رسد و اثر معنوی خود را بر روح و جان انسان می گذارد. و با استمرار این حالت است که آدمی به تدریج مظهر نورانیت و اسماء و صفات کمالیه حق تعالی شده، به کمال و سعادت شایسته خود می رسد، خود دعا کردن، در حقیقت، درمان عطش قلب و تسکین سوزش جان و و نیاز روح به عروج به عالم قدس اله است. امام صادق(ع)فرمود: شما را به دعا سفارش مى کنم. زیرا با هیچ عمل دیگرى همچون دعا, به خدا نزدیک نمى شوید. رفت موسى آتشى آرد به دست آتشى دید او که از آتش برستبهرنان شخصى سوى نانوا دوید دادجان چون حسن نانوا را بدیداجابت اقتضایی دعا:باید به یک نکته مهم در مورد دعا و مانند آن توجه کنیم و آن اقتضایی بودن این امور است. فرق است میان اقتضا و علیت. علیت یعنی ضرورت وجود و قطعیت نتیجه اما اقتضا به معنای تاثیر در کنار سایر عوامل است.اصولا تمامی عوامل در جهان هستی به تنهایی جنبه اقتضایی دارد و نه علیت. علیت هنگامی رخ می نماید که تمامی علت های وجود یک پدیده کنار هم جمع شوند و این اجتماع باعث آن شود که وجود آن پدیده ضرورت یابد و محقق شود.پس هر دعایی به تنهایی اقتضای استجابت دارد و علت تامه برای استجابت نیست. از نظر فلسفی برای اینکه این اقتضا به علیت تبدیل شود و خواسته ما در خارج واقعا محقق شود، عوامل دیگر تحقق آن نیز باید همگی جمع شوند. ادعونی استجب لکم؛ هم می خواهد اقتضای استجابت در دعا را برساند نه علیت آن را.بنابراین علیت و ضرورت وجود چیزی در خارج، در گرو آن است که تمامی علت های اقتضایی با هم جمع شوند و وجود آن چیز در خارج به صورت ضرورت درآید و گرنه با تحقق برخی از عوامل و اقتضائات، وجود آن در خارج ضروری و حتمی نخواهد بود، بنابراین همانگونه که گفتیم: هر دعایی حتما اقتضای اجابت دارد و خداوند فرموده ادعونی استجب لکم، ولی عملی شدن آن بستگی به وجود سایر اقتضائات و علت ها و شرایط دیگری دارد که در تحقق خارجی آن دخیل هستند.البته غیر از اجتماع تمام علل و عوامل، موضوع نبود موانع هم قابل توجه است. گاهی تمامی عوامل تحقق چیزی موجود است ولی مانع یا موانعی باعث می شود که آن عوامل نتوانند موثر واقع شوند و تحقق معلول معلق بماند. اکثر کسانی که خیال می کنند چون دعا کردند حتما باید خواسته شان محقق شود و اگر نشد ناامید می شوند و مشکل پیدا می کنند، به دلیل این است که برای دعا علیت قایل هستند و توجه ندارند که هر پدیده و حادثه ای معلول عوامل فراوانی است که تا اجتماع نکنند، محقق نمی شود.پس اگر گفته می شود اجابت دعا قطعی است، منظور اجابت اقتضایی آن است نه اجابت علی آن. اجابت علی آن هنگامی ضرورت می یابد که مانعی در کار نباشد و شرایط و عوامل دیگر وجود و تحقق خواسته در خارج مهیا شود. ضرورت تلاش و برنامه ریزی:همچنین تحقق هر آرزو و رسیدن به هر هدفی راه اختصاصی و طبیعی خود را دارد و دعا تنها یکی از عوامل موفقیت و رسیدن به خواسته ها و نیازها است. برای موفقیت و رسیدن به خواسته های مشروع خود باید برنامه ریزی و تلاش پی گیر داشت.نابرده رنج گنج میسر نمی شود مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد.برخی افراد خیال می کنند همین که بنشینند و دعا کنند و در این زمینه با اصرار از خداوند چیزی بخواهند، می توانند خداوند را مجاب کنند و به خواسته خود برسند. این تصور درست نیست. رسیدن به هر خواسته ای راه خود را دارد و باید از مسیر طبیعی خودش بدان دست یافت.لذا باید برخواست و دعا کرد نه اینکه نشست و دعا کرد. دعا کردن نشستنی نیست. دعا برای کسی مفید است که در مسیر قرار دارد و عملا تلاش می کند و نهایت سعی خود را برای رسیدن به اهداف خود در زندگی انجام می دهد. چنین کسی بسیار موفق خواهد بود و برای او رسیدن به خواسته ها و استجابت دعاها دور از انتظار نیست. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه