سلام عرض میکنم خدمتتون...((خیلی کوتاهش کردم)) دختری 18 ساله هستم.خانواده ای مذهبی دارم و بسیار خوب.کمتر از 1 ساله که با پسری 19 ساله از طریق چت آشنا شدم.میدونم کار اشتباهی بود.اما من این اشتباه رو کردم.از همه نظر شبیه همیم.هدفم از اول ازدواج بود(توی دل خودم) اما اون نه.اینو بهش حق میدم چون سن زیادی نداره که بخواد قطعی قول بده.هر دو امسال کنکور دادیم و امیدمون به دانشگاهه.هنوز همدیگرو از نزدیک ندیدیم. اما میتونم بگم پسر خوبیه و تنها گناهش همین دوستیه. ازین دوستی عذاب وجدان گرفتم.دارم سعیمو میکنم که خیلی زود تموم بشه خوب یا بد.بعد از اینکه تو دانشگاه همدیگرو دیدیم بهش میگم تصمیمشو بگیره.بهش علاقه دارم و میخوام این ریسک رو بکنم.آقای مرادی این رابطه رو سراسر گناه نبینید.اگه اینم نباشه دیگه امیدی به زندگی ندارم.دیگه هیچ چیز این زندگی برام قشنگ نیست. بهم بگید امیدی بهم هست؟ آدما میتونن چنین ریسک هایی تو زندگیشون بکنن؟و ناراحتیهای احتمالیشو به جون بخرن؟ شما میگید این راه اشتباهه؟؟؟؟هنوزم گاهی دودلی میاد سراغم. ((جوابهای نامه های دیگران رو خوندم و مشابه نبود.ببخشید مزاحم وقتتون شدم.لطف کنید خیلی کوتاه جواب ندید.نیاز به کمک جدی دارم))