نخست اشاره به این دو نکته شایان توجه است: 1. آن چه نزد خدا و در آموزه های قرآن اصالت دارد حقانیت راه و هدف است. و بیش از شخص بر شخصیت تکیه می شود. 2. حضرت ابراهیم علیه السلام نزد اقوام مختلف اهل کتاب و حتی مشرکان دارای احترام بود و هر کدام به نوعی خودشان را به حضرت ابراهیم(ع) منسوب می دانستند. از اینرو الگوگیری از ایشان می توانست به عنوان محور راستی و درستی برای همگان و زمینه ساز وحدت اقوام و قطع بهانه جویی لجاجت پیشگان به شمار آید. 3. الگوگیری از خوبان به عنوان یک اصل پذیرفته شده نیاز به فرهنگ سازی دارد که سفارش آن حتی به خود پیامبر(ص) می توانست در این باره کارساز باشد. و اما دربارة محتوای آیات یاد شده قوم شما را به مطالب زیر جلب می کنیم: در آیات مورد سؤال این گونه آمده است که حضرت ابراهیم و یاران او را برای خود الگو قرار دهید که این گونه در برابر قوم خود که کافر بودند پاسخ دادند ... به روشنی از آیات مشار الیه فهمیده می شود که همان گونه که حضرت ابراهیم بر حق اصرار ورزید و اظهار برائت از قوم خود که ایمان نیاوردند کرد ما نیز باید آن حضرت را الگو قرار دهیم و در برابر کفر شرک و ظلم تسلیم نشویم و پس از موعظه و نصیحت چنانچه آنها نپذیرفتند نباید تسلیم خواسته های آنان شد و حداقل هر کاری انسان نمی تواند در برابر آنان انجام دهد باید اظهار برائت از عمل آنان بکند. که در غیر این صورت شریک جرم آنان خواهد بود و سلوک در برابر آنان همراهی آنان خواهد بود. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 2/14733)