تعالیم و آموزه‌های دینی می‌گوید؛ هنگامی که انسان در زندگی در اثر مشکلات دلش می‌گیرد و دچار اندوه می‌شود، تنها یاد خدا است که تمام ناراحتی‌ها را از دل انسان بیرون می‌کند و به وی آرامش می‌دهد: «...أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب»؛[1] تنها با یاد خدا دلها آرامش می‏یابد! در این راستا، از تعالیم و دستور العمل‌هایی که از پیشوایان معصوم(ع) برای آرامش روح و روان به ما رسیده، به چند مورد اشاره می‌کنیم: 1. سعید بن یسار می‌گوید به امام صادق(ع) گفتم گاهی اندوهگین می‌شوم و دلم می‌گیرد، و برای رفع آن از حضرتش دستوری خواستم. امام فرمود بسیار بگو: «اللَّه اللَّه ربی لا اشرک به شیئا»؛ خدا خدا پروردگار من است. هیچ‌ چیز را شریک او قرار نمی‌دهم. و هر گاه از وسوسه یا خاطره‌‏‌های شیطانی بترسی بگو: «اللهم انی عبدک و ابن عبدک و ابن امتک ناصیتی بیدک عدل فی حکمک، ماض فی قضاؤک، اللهم انی أسألک بکل اسم هو لک أنزلته فی کتابک‏ أو علمته أحدا من خلقک أو استأثرت به فی علم الغیب عندک ان تصلی علی محمد و آل محمد و ان تجعل القرآن نور بصری و ربیع قلبی و جلاء حزنی و ذهاب همی، اللَّه اللَّه ربی لا اشرک به شیئاً». 2. راوی می‌گوید: رسول خدا(ص) فرمود: هر کس به او اندوهی یا غمی یا سختی یا بلائی یا دشواری برسد، پس بگوید: «اللَّه ربی و لا اشرک به شیئاً، توکلت علی الحی الذی لا یموت». 3. اسماعیل بن جابر از امام(صادق) نقل می‌کند که برای رفع اندوه فرمود: غسل می‌کنی و دو رکعت نماز میخوانی و می‌گویی: «یا فارج الهم و یا کاشف الغم یا رحمان الدنیا و الآخرة و رحیمهما فرج همی و اکشف غمی یا اللَّه الواحد الاحد الصمد الذی‏ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَدٌ اعصمنی و طهرنی و اذهب ببلیتی». آن‌گاه آیة الکرسی را با دو سوره معوّذتین (قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ‏ و قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ‏) می‌خوانی. 4. و آن‌حضرت فرمود: هر گاه چیزی شما را دل‌گیر کرد و به اندوه افکند، بگو در آخر سجده‌‏ات (یا در آخرین سجده‏ات): «یا جبرئیل یا محمد، یا جبرئیل یا محمد- و آن را تکرار کن- اکفیانی ما انا فیه فانکما کافیان و احفظانی باذن اللَّه فانکما حافظان». 5. هشام بن سالم می‌گوید: حضرت صادق(ع) فرمود: هر گاه برای مردی پیش آمد ناگواری یا سختی به وجود آمد، یا أمری او را اندوهناک ساخت، پس دو زانوی خود را با آرنج‌های دستانش‏ برهنه کند و به زمین بچسباند، و سینه خود را به زمین نزدیک کرده و با این حال در سجده برای حاجت خود دعا کند.[2] [1] . رعد، 28. [2] . ر. ک: کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج2، ص 556- 564، «بَابُ الدُّعَاءِ لِلْکَرْبِ وَ الْهَمِّ وَ الْحُزْنِ وَ الْخَوْف‏»، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.