می خواهم بپرسم که آدم از کجا باید مطمئن شود که کار خیری که انجام می دهد با خلوص نیت است چون هر چه هم در این مورد بگویم باز شک دارم که نکند نظر دیگری داشته ام

توجه داشته باشید که دقت در امور تا حدی که انسان را از سر هم‏بندی کردن کار بر کنار دارد، مناسب است و مازاد آن که از آن به وسواس تعبیر می‏شود به طوری که مانع سیر طبیعی زندگی شود، مضرّ است، حال چه سیر زندگی معنوی و اشتغال به خود سازی و عبادات، و چه سیر زندگی روز مره از قبیل کار، ارتباط با خانواده و... علمای اخلاق و عرفای بزرگ این را نوعی بیماری روحی می‏دانند. شیطان از راه‏های مختلف انسان را هدف قرار می‏دهد و این نیز یکی از راه‏های اوست و نباید به او اعتنا کرد. اما راجع به مورد سؤال: همین که شما کار خیری برای خدا و بدون توجه به خواست شخص دیگری انجام دهید، یعنی اگر او نباشد و نفهمد نیز آن کار خیر را انجام می‏دهید، این کافی است. البته افراد نیز متفاوت هستند و هر کس به اندازه معرفت و توان خودش می‏تواند خلوص داشته باشد، مثل حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) که بالاترین خلوص را داشتند و هرگز ما نمی‏توانیم به اندازه آن حضرت خلوص داشته باشیم و لذا توصیه ما به شما این است که خودتان را به زحمت نیندازید. همین قدر که دلتان می‏خواهد کارها را با نیت الهی انجام بدهید کافی است و از خداوند بخواهید که به خلوص نیت شما بیفزاید. اگر کار را از همین نکته آغاز کردید آن موقع به تدریج به مراحل بالاتر خواهید رسید. کمک خواستن از ائمه علیهم السلام نیز برای رسیدن به مقصود راه گشاست. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه