اگر پزشکى خطرناک بودن بیمارى بیمار و نا امید بودنش را از حیات بیمار به وى بگوید، اسباب نگرانى شدید روحى بیمار و کسان وى را فراهم مى نماید. ولى از طرف دیگر براى گرفتن اذن از بیمار و کسان وى در صورت نیاز به عمل جرّاحى گفتن آن لازم است. و چه بسا موجب مى شود بیمار وصیّت نماید، یا امانات مردم را به آنان بازگردانده، و از آنها کسب حلّیّت کند، و خود پزشک هم مورد اعتراض بعدى بازماندگان بیمار نسبت به عدم اخبار به آنان در مورد خطرناک بودن بیمارى قرار نگیرد. و چنانچه خطرناک بودن بیمارى را اطّلاع ندهد، صدمه روحى و فکرى به بیمار وارد نمى شود، هر چند تأثیرى هم در جهت بهبودى مریض ندارد ـ اگر راه منحصر در گفتن صریح خطرناک بودن بیمارى و یا نگفتن باشد، طبیب چه بکند؟

معمولاً در این گونه موارد راه سومى وجود دارد، و آن اینکه با عبارات مناسبى از مریض و کسان او اجازه مى گیرند، و مى توان مطلب را براى بعضى از کسان او، که روحیه بهترى دارند، بیان کرد. بنابراین ضرورتى ندارد که همه چیز را با صراحت بگوید.منبع: makarem.ir .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه