در منابع عرفانی[1] روایتی از امام علی(ع) نقل شده است که می‌فرماید: «من جلس علی بساط الرّضا لم ینله مکروه»؛ کسى که بر بساط رضا نشیند (راضی به رضای خدا باشد)، بدى به او نرسد. محتوای این روایت بیانگر راضى بودن به قضاء و قدر الهى‏ است؛ و کلمه «رضا» در این روایت به معنای خوشنودى، خوش‌دلى و تسلیم شدن است. و در اصطلاح عرفانى «رفع کراهت قلب نسبت به مقدّرات و شیرین شدن سختی‌هاى احکام قضاء و قدر».[2] سعدی شیرازی در این زمینه می‌سراید: یار آن بود که صبر کند بر جفای یار ترک رضای خویش کند در رضای یار این‌که در روایت می‌خوانیم که هیچ مکروهی بر او وارد نمی‌شود، نیز می‌تواند از این بابت باشد که چنین فردی حتی مصائب و مشکلات را شیرین می‌بیند؛ زیرا در صورت صبر و ثبات قدم، همین مصائب، مقدمه‌ای برای توجه ویژه خدا به او خواهد بود و به تعبیر حافظ شیرازی: هاتف آن روز به من مژده این دولت داد که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند  [1]. کاشانی(م 735ق)، عز الدین محمود بن على‏، مصباح الهدایة و مفتاح الکفایة، ص 403، تهران، هما، چاپ اول‏، بی‌تا؛ آملی(قرن هشتم)، شمس الدین محمد بن محمود، نفائس الفنون فی عرائس العیون، ج ‏2، ص 26، تهران، اسلامیه، 1381ش.[2]. آشتیانى، احمد، سر سلوک (ترجمه و شرح رساله الولایة)، مترجم، رودگر، محمد جواد، ص 340، قم، آیت اشراق، چاپ اول، 1386ش.