فلسفه به لب آوردن دعا چیست؟ چرا در دل داشتن آن کافی نیست؟

سوال خوبی مطرح کرده‌اید. دعا به معنای خواندن و صدا زدن خدا است. اتفاقا صرفِ به زبان آوردن دعا کافی نیست بلکه انسان باید خدا را با تمام وجود بخواند و صدا بزند و نه فقط بر زبان جاری کند.به عبارت دیگر در عبادتِ دعا، یک اصلی وجود دارد و آن توجه به حضرت حق است. انسان فقر خود را و احتیاج تام خود را به خدا احساس کند، درک کند و با این حال دعا کند. اما به زبان آوردن دعا، قسمت ظاهری این عبادت است که در واقع از همان حالت انسان تراوش می‌کند. پس لقلقه زبان نیست، صرف الفاظ بی‌توجه نیست بلکه با توجه و تمرکز ادا می‌شود.دوست گرامی، تمام فواید و تاثیراتی که بر کلام مترتب است بر الفاظ دعا نیز هست. به غیر از آنها باید به این نکته توجه کرد که برخی از آداب دعا تنها در صورتی که با زبان ادا شود قابل عمل است. مثل این که اول آن با بسم الله الرحمن الرحیم و صلوات آغاز شود. یا امثال آن. همچنین دستور به دعای دسته جمعی.همچنین دعاهایی که از معصومین علیهم السلام به ما رسیده است باید خوانده شود. در کلام تاثیری وجود دارد که جایگزینی ندارد. وقتی دعایی گفته می‌شود، انسان خودش هم آن را می‌شنود و در این حالت اعضای بیشتری درگیر این عبادت می‌شود.برخی از تاثیرات کلام را می‌توانید در پژوهش‌هایی که به عنوان «شهادت آب » منتشر شده است ملاحظه کنید. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه