عدس از نظر طب قدیم ایران معتدل و خشک است و مانند دیگر گیاهان پوست و دانه آن دارای اثرات متضاد یکدیگر می‌باشد. یعنی پوست عدس گرم و خود عدس قابض است. به عبارت دیگر پوست آن ملین و مغز آن ضد اسهال می‌باشد. عدس یک غذای کامل است و انرژی لازم را برای کارهای بدنی برای انسان تامین می‌کند. • عدس زیاد کننده ترشحات شیر است و مادران شیرده حتما باید از آن استفاده کنند. • عدس را روی پوست ملتهب بگذارید التهاب را برطرف می‌کند. • برای درمان زخمهای دهان و گلو و دیفتری عدس را پخته و آب آنرا غرغره کنید. • برای تقویت معده و برطرف کردن گاز معده عدس پخته را با سرکه میل کنید. • آش عدس با روغن بادام برای دوران نقاهت بهترین غذاست. • پماد در عدس با سرکه برای ترک دست و پا که به علت سرما عارض شده سودمند است. • عدس را می‌توان به عنوان مسهل هم مصرف کرد چون دارای لعاب زیادی است که در درمان ناراحتیهای روده نیز موثر است. • عدس پخته را به عنوان مرهم برای زخم نیز می‌توان بکار برد.