چرا شیعه به کتاب‌های دعا بیش از قرآن اهتمام می‌ورزد؟

در آموزه‌های دینی، که از ائمه اهل بیت(علیهم السلام) به ما رسیده است، چنین مطلبی که به دعا بیش از تلاوت قرآن باید بها داد، وجود ندارد. قرآن، معجزه جاودان و آخرین حلقه از کتب آسمانی است که پیوسته بر تارک اعصار می‌درخشد و روایات زیادی در تأکید بر قرائت و حفظ و تلاوت آن با صدای خوش رسیده و در این مورد کتاب‌های ویژه‌ای به نگارش درآمده است. کافی است در این مورد به کتاب «قرآن در روایات اهل بیت(علیهم السلام)» که در ایران و مصر منتشر شده است، مراجعه کنید. مراجعه به این کتاب، عظمت و اهمیت این کتاب آسمانی را نزد پیشوایان به روشنی ثابت می‌کند. هم اکنون در جمهوری اسلامی ایران، اهتمام فراوانی به حفظ قرآن در میان برادران و خواهران و حتی نونهالان پدید آمده است. تا آنجا که کودکانی در سن 5 سالگی یا کمی بیشتر، حافظ کل قرآن شده‌ و در مسابقات بین‌المللی برنده جوایز گشته‌اند و در داخل کشور نیز همه ساله مسابقات بین المللی برگزار می‌شود و با دعوت از داوران بین‌المللی، برگزیدگان رشته‌های حفظ ، ترجمه و تفسیر با اعطای جایزه تشویق می‌شوند. و نیز رسانه‌ای ویژه قرآن تأسیس شده که 24ساعته، برنامه‌های قرآنی اجرا و پخش می‌کند. توجه ویژه به ادعیه در میان مردم، بیشتر در مورد دعای کمیل و ندبه است که به صورت دسته جمعی در شب‌های جمعه و صبح جمعه خوانده می‌شود و همین سبب شده است این توهم پیش آید که عنایت به دعا بیش از عنایت به قرآن است. از آنجا که در میان اهل سنّت چنین ادعیه بلیغ و رسا و سازنده‌ای کمتر وجود دارد، لذا عنایت آنان به دعا بسیار کم است و همین سبب شده است که عنایت شیعه به دعا چشمگیرتر به نظر آید. خواندن «دعا» و راز و نیاز با خدا، از والاترین مراتب عبادت و پرستش خدا است که در حق آن گفته شده است: «الدعاء مخّ العبادة»[1]: «راز و نیاز با خدا، مغز عبادت است».[1] پی‌نوشت‌: [1]. سفینة البحار: ج 1، ماده دعا. منبع: گزیده راهنمای حقیقت، آیت الله سبحانی، ص 116. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه