1. تبار و نیاکان پیامبر(صلى الله علیه وآله)، به ترتیب عبارتند از: عبداللَّه، عبدالمطلب، هاشم، عبدمناف، قصى، کلاب، مرّة، کعب، لؤى، غالب، فهر، مالک، نضر، کنانه، خزیمه، مدرکه، الیاس، مضر، نزار، معد، عدنان. پیامبر مى فرمود: «هرگاه نسب من به عدنان رسید، درنگ کنید و از آن تجاوز نکنید».اربلى، کشف الغمه، ج 1، ص 15. آن چه همگان اتفاق دارند، آن است که نسب عدنان به اسماعیل فرزند ابراهیم خلیل منتهى مى شود.جعفر مرتضى عاملى، الصحیح من سیرة النبى الاعظم(صلى الله علیه وآله)، ج 2، ص 63. 2. هاشم، جد والاى پیامبر(صلى الله علیه وآله)، نامش عمرو و معروف به عمروالعلى و القابش قمر، زادالرکب و معروف ترینش «هاشم» بود. او در آستانه موسم حج، تمام مردم مکه رابه حفظ حرمت خانه خدا، سفارش مى کرد و آنان را به تکریم زوار و میهمانان خدا سفارش مى کرد.ابن ابى الحدید، شرح نهج البلاغه، ج 3، ص 457. او خود، حاجیان را در مکه، منى ، عرفات و مشعر، غذا مى دادو براى آنان، نان، گوشت، روغن و سویق تهیه مى کرد و آب را همراهشان مى برد و حتى در سال قحطى نیز این کار را انجام مى داد و بدین جهت، هاشم نامیده شد.محمد ابراهیم آیتى، تاریخ پیامبر اسلام، ص 44. خطبه ها و مناجات وى هنگام رؤیت هلال ذى الحجّه، در تاریخ، ماندگار شده است. در سال هاى قحطى، کرم و جوانمردى وى، مانع از رنج مردم مى شد. وى با امیر «عنسان»، پیمان تجارى بست و در زمان حکمرانى وى، با امیر حبشه، یمن و شاه ایران نیز معاهدات تجارى بسته شد. هاشم، نخستین کسى بود که دو سفر بازرگانى زمستان و تابستان یعنى «رحلة الشتاء و الصیف» را براى قریش برقرار ساخت؛ سفرى در زمستان به شام و سفرى در تابستان به حبشه.ابى واضح یعقوبى، تاریخ یعقوبى، ج 1، ص 242. هاشم با زنى از یثرب ازدواج کرد و نتیجه آن، پسرى به «شیبه» بود که بعدها به نام «عبدالمطلّب» مشهور شد.تاریخ پیامبر اسلام، ص 45.